Zasłużeni dla Polonii Technica
Prezesi Honorowi Polonii Technica
Janusz ZASTOCKI – mgr inżynier mechanik, działacz Polonii Technica; tytuł nadany w roku 2009.
Ryszard BĄK – działacz Polonii Technica; tytuł nadany w roku 2018.
Janusz ROMAŃSKI – dr inżynier mechanik, budowniczy helikopterów, działacz Polonii Technica; tytuł nadany w roku 2019.
Członkowie Honorowi Polonii Technica
Pierwsi Członkowie Honorowi Polonii Technica (obejmuje lata 1941-1971)
W listopadzie 1971 r. z okazji 30-lecia Polonia Technica przyznała członkostwo honorowe swoim sześciu wybitnym członkom, w uznaniu ich twórczego wkładu w rozwój polskiej techniki i technologii przed II wojna światową, oraz za osiągnięcia w technica i technologii w USA.
Zbisław Roehr (1902-1970), inżynier chemik, działacz gospodar¬czy, wyna¬lazca.
Urodził się 1 kwietnia w Monasterzyskach. Brał udział w obronie Lwowa w 1918 r. oraz w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r. Wziął udział w przygotowaniu plebiscytu na Górnym Śląsku, a następnie w III po¬wstaniu śląskim. Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie w latach 1923/24 pełnił funkcję prezesa Bratniej Pomocy Studentów tejże politechniki.
W 1927 r. ukończył wydział chemii Politechniki Lwowskiej, uzy¬skując tytuł inżyniera.
Wkrótce po studiach został dyrektorem generalnym hut “Wspólnoty Interesów”, jednego z największych koncernów przemysłowych Polski międzywojennej.
Po wybuchu II Wojny Światowej wraz z rodziną opuścił Polskę i przedostał się do Turcji. Tam, dzięki swoim rozległym kontaktom sprzed wojny, zorganizował dla grupy polskich inżynierów zatrudnienie w tureckim przemyśle górniczym, hutniczym i budowy samolotów.
Do Stanów Zjednoczonych przybył w 1940 r. Podjął pracę w firmie nowojor¬skiej produkującej narzędzia lekarskie. W 1942 r. zor¬ganizował własną firmę Roehr Products Corp., w Waterbury, w stanie Connecticut, specjalizującą się w produkcji rurek kapilarnych.
Trwająca w owym czasie wojna w Korei, a potem w Wietnamie, wymagała coraz większych dostaw sprzętu medycznego. Otwiera więc inż. Roehr kolejne fabryki: w De Land, Floryda i w Norfolk, Nebraska. Jeszcze na początku 1950 r. Roehr wraz ze swoimi współpracownikami zaczyna produkować igły lekarskie, monopolizując z biegiem czasu do¬stawę tego produktu dla armii Stanów Zjednoczonych.
Od wczesnych lat 50-tych podejmuje żmudne prace nad igłą jednorazowego użytku. Już w drugiej połowie 1954 r. próbuje wprowadzić do szpitali prowizoryczną igłę jednorazową. Początki nie były jednak łatwe, gdyż przełamanie panujących stereotypów było barierą trudną do pokonania. Działania konkurencji przeciwko „taniej igle” hamowały skutecznie wprowadzenie do użycia tego wynalazku. Jednak jak to często bywa, zbieg okoliczności sprawił, że igła jednorazowa weszła do powszechnego zastosowania. W tamtym czasie panowała w USA epidemia żółtaczki – za przyczyną wielokrotnie używanych zakażonych igieł. Jedynym ratunkiem zatrzymania tej choroby stała się produkcja na masową skalę sterylnych igieł i plastikowych strzykawek.
Te okoliczności pozwoliły Roehrowi na rozbudowanie firmy Roehr Products Co. Inc. i upowszechnienie swojego wynalazku.
Należy dodać, że przy opracowywaniu tej innowacyjnej technologii pracowało wielu polskich inżynierów zatrudnionych przez inż. Zbisława Roehra. Jednym z nich był nieżyjący już admirał Jerzy Tumaniszwili, który wspominał: „Zatrudnił mnie Roehr na stanowisku inspektora kontroli, a po paru latach zrobił dyrektorem fabryki. Wówczas zastanawialiśmy się, jak wyprodukować igłę i plastikową strzykawkę, ale też, jak to zrobić tanio i na masową skalę. Pracowało ze mną ponad 20 inżynierów i cały ten proces był niesłychanie interesujący. I udało się” – tyle naoczny świadek tej przełomowej technologii.
W 1961 roku inżynier Roehr zdecydował się sprzedać przedsiębiorstwo i dalszym rozwojem oraz produkcją zajęła się firma Sherwood Medical. Aż do przejścia na emeryturę pod koniec lat sześćdziesiątych, Roehr pełnił w tej firmie funkcję wicepre¬zesa.
W 1964 r. American Medical Association podczas obrad w San Francisco stwierdziło, że wynala-zek plastikowej strzykawki był jednym z pięciu wybitnych ulepszeń w poprzedzającym ćwierćwieczu.
Natomiast pod koniec ubiegłego stulecia American Medical Association uznało jednorazową igłę za jedną z 20 największych innowacji XX wieku.
Zastanawiającym jest to, że nigdzie w żadnych źródłach nie wspomina się o Zbisławie Roehrze, twórcy pomysłu igły jednorazowego użytku i człowieku z niesłychaną wyobraźnią.
Zostały jednak patenty, które są niezaprzeczalnym dowodem na te wynalazki.
Przykładowo patent US2728341 przyznany 27 grudnia 1955 r. jest udoskonaleniem strzykawek do zastrzyków podskórnych. Natomiast patent US2953243 przyznany 20 września 1960 r. dotyczy opakowania igły jednorazowej zapewniającego pełną sterylność przed użyciem.
Inne patenty Roehra to również inwencja w zakresie zabezpieczenia sterylności igieł i strzykawek dzięki całkowitemu zamknięciu w plastikowych opakowaniach gwarantujących bezpieczne użycie.
Zbisław Maciej Roehr zmarł 14 grudnia 1970 r. w Fort Lauder¬dale, na Florydzie.
Inż. Roehr był jednym z pierwszych członków Polonia Technica i członkostwo zachował do końca. Za wybitne osiągnięcia w rozwoju wynalazczości oraz pracy na rzecz polskich inżynierów, Polonia Technica nadała pośmiertnie Roehrowi tytuł Członka Honorowego w listopadzie 1971 r. z okazji 30-lecia Stowarzyszenia.
Źródło:
1. Archiwa Polonia Technica, materiały biograficzne Z. Roehra.
2. V Światowy Kongres Polonii Medycznej, Katowice 29-31 maja 2003, Antoni Hrycek – „Zapomniany Polak – Zbisław Maciej Roehr a igła jednorazowego użytku”.
3. Artykuł Ewy Poraj – Kuczewskiej “Salut dla admirała”, Nowy Dziennik, 28 sierpnia 2009 r.
Opracował: Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Inżynier Jan Grzybowski-Holm (1899-1979)
Jan Grzybowski-Holm urodził się w Lublinie.
Ukończył Politechnikę w Petersburgu otrzymując dyplom inżyniera-elektryka z odznaczeniem. W rok później zdał egzamin dyplomowy na Politechnice Warszawskiej i został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta w katedrze Wysokich Napięć. Zaprojektował tam i zbudował Laboratorium Wysokich Napięć, które przez wiele lat służyło studentom do ćwiczeń laboratoryjnych. Wykładał nieobowiązkowy kurs Pomiarów Wysokich Napięć. Równolegle w Szkole Wawelberga i Rotwanda w Warszawie wprowadzał studentów w tajniki przesyłania energii elektrycznej. Również w tym czasie został członkiem Stowarzyszenia Techników Polskich i Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Pełnił też funkcję sekretarza Komisji do Opracowania Polskiego Słownictwa Elektrotechno-Technicznego. W roku 1923 otrzymał od Ministerstwa Oświecenia Publicznego stypendium na wyjazd do USA.
Po przybyciu do Ameryki został zatrudniony w Oddziale Badawczym firmy Westinghouse Electric Corporation w Pittsburgu, PA, gdzie za swoje odkrycia otrzymał dwa patenty, z których pierwszy dotyczył materiałów magnetycznych, a drugi określał badanie wysoko-woltowych izolatorów nową metodą. Po trzyletnim pobycie w tej firmie miał wrócić do Polski, ale uległ w fabryce ciężkiemu wypadkowi w wyniku którego musiał spędzić kolejne 3,5 roku w USA. Po tych przejściach powrócił do Polski, gdzie wygłosił szereg odczytów. Ponownie przybył do USA i podjął studia w Massachusetts Institute of Technology, gdzie otrzymał tytuł „Master of Science” z inżynierii elektrycznej oraz ekonomiki finansów. Ponadto zdał egzaminy i otrzymał tytuł Professional Engineer. W 1938 r. ponownie przybył do Polski z serią wykładów dotyczących najnowszych osiągnięć w elektryczności. Podczas tego pobytu zaproponowano mu stanowisko naczelnego dyrektora technicznego wielkich sieci elektrycznych w Polsce. Inżynier Holm przyjął to stanowisko i zamierzał na stałe osiąść w ojczyźnie. Wybuch II-giej Wojny Światowej zastał Holma w Ameryce. Postanowił pozostać tutaj przyjmując wtedy obywatelstwo USA.
W pracy zawodowej przeprowadził szereg rozległych studiów, z których najważniejszymi były:
– Projekt połączenia siedmiu wielkich elektrowni w Turcji, łącznie z obliczeniami tych sieci
– Analiza zaopatrzenia w energię elektryczną Liberii
– Projekt przesyłania energii elektrycznej w Peru, od Ekwadoru do Chile
– Rozwiązanie problemów specjalnych elektryfikacji Kolumbii
– Zaopatrzenie i projekt elektryfikacji olbrzymich powierzchni Ekwadoru
– Projekt elektrowni wodnej z dokładną analizą budowy
– Analiza linii przesyłania energii i połączenia elektrowni w Iranie
– Studia nad zaopatrzeniem energetycznym Panamy
– Analiza możliwości ulepszenia pracy kolei elektrycznych węzła nowojorskiego
– Rozległe studia nad połączeniem największych elektrowni na terenie USA i Ameryki Południowej z wykorzystaniem warunków klimatycznych i czasowych.
– Obszerne studia dotyczące linii dalekonośnych z liniami przesyłowymi w jedenastu krajach Ameryki Południowej celem uzyskania optymalnych parametrów przesyłowych
Inżynier Holm był również wykladowcą na wyższych uczelniach, między innymi na Uniwersity of Wisconsin. Pracował nieustannie nad pogłębianiem wiedzy, nad własnymi doświadczeniami i wynalazkami, jednocześnie poświęcając wiele czasu na polskie sprawy społeczne.
Publikacje inż. Holma zostały z uznaniem przyjęte przez amerykański świat nauki, a nazwisko jego stało się znane i zostało umieszczone w oficjalnych rejestrach wybitnych ludzi, z opisami jego osiągnięć. Piętnaście z jego wynalazków zostało opatentowanych i zastosowanych w przeprowadzonej wówczas elektryfikacji amerykańskiego kolejnictwa.
W latach 1957-58 University of Wisconsin wysłał Jana Holma do Indii celem przeprowadzenia szeregu wykładów na temat ostatnich osiągnięć w dziedzinie elektryczności.
Będąc w Indiach, żywo interesował się historią filozofii i kultury indyjskiej oraz brał udział w wielu spotkaniach naukowych. Konferował również osobiście z ówczesnym premierem Indii Jawaharlal Nehru.
W latach 1962-66 był powoływany przez „American Institute of Electrical Engineers” na członka narodowego komitetu w sprawach przesyłu energii dużych mocy i systemów połączeń.
W okresie kadencji prezydenta Johnsona został przewodniczącym Technicznej Komisji Amerykańskiej. Jego zadaniem było przeprowadzenie studiów terenowych i określenie wielkości potencjału złóż naturalnych na terenie krajów Ameryki Łacińskiej i przylegających obszarach Ameryki Północnej. Wyniki tych studiów były wykorzystane jako podstawa do rozmów prezydenta Johnsona z prezydentami krajów Ameryki Łacińskiej dotyczących unii gospodarczej tych krajów ze Stanami Zjednoczonymi. Konferencja ta odbyła się w kwietniu 1967 r. w Punta del Este w Urugwaju.
Inżynier Jan Holm był jednym z pierwszych organizatorów “Polonia Technica”. Poświęcił stowarzyszeniu dużo ofiarnej pracy. Jego małżonka, inż. Celina Holm, również była aktywną członkinią Polonia Technica i udzielała się w Kole Pań.
Inżynier Holm był głównym inspiratorem i inicjatorem prac zarządu. Dwukrotnie pełnił funkcję prezesa Polonia Technica. W 1971 r. Stowarzyszenie nadało Janowi Holmowi tytuł Członka Honorowego, będącego najwyższym stopniem uznania i wdzięczności za wkład pracy na polu zawodowym i społecznym.
Na podstawie danych archiwalnych Polonia Technica opracował Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Stanisław Wojciech Rogalski (1904-1976), inżynier mechanik, konstruktor lotniczy.
Ur. 25 maja w Ołomuńcu na Morawach. Ukończył Gimnazjum im. A. Mickiewicza w Warszawie i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Przerwał je i wstąpił do wojska.
W 1925 r. ukończył szkołę pilotów w Bydgoszczy uzyskując dyplom pilota wojskowego. Wznowił studia na Politechnice Warszawskiej i w 1929 r. otrzymał tytuł inżyniera mechanika.
W czasie studiów działał w sekcji lotniczej Koła Mechaników Studentów Politechniki Warszawskiej, która zorganizowała warsztat stolarski i mechaniczny. W warsztacie tym Rogalski wraz ze Stanisławem Wigurą zbudował dwuosobowy samolot sportowy, nazwany WR-1. Po dołączeniu do zespołu Jerzego Drzewieckiego, powstał w 1927 r. wolnonośny górnopłat RWD-1, a następnie kolejne modele samolotów RWD. Na RWD-2 por. pilot F. Żwirko i A. Kocjan ustanowili w 1929 r. światowy rekord wysokości w klasie samolotów sportowych o ciężarze do 200 kg.
W latach 1927-1929 był asystentem wolontariuszem, a następnie do 1937 r. starszym asystentem w Katedrze Budowy Płatowców Politechniki Warszawskiej. Równocześnie w latach 1931-1934 wykładał budowę samolotów w Politechnice Lwowskiej. W 1930 r. wraz z S. Wigurą, J. Drzewieckim i Jerzym Wędrzychowskim zorganizował na Okęciu w Warszawie warsztaty, przekształcone w 1933 r. w Doświadczalne Warsztaty Lotnicze. Powstały w nich dalsze typy samolotów RWD, które pilotowane przez polskich lotników odniosły w latach trzydziestych szereg międzynarodowych osiągnięć. Łącznie w latach 1927-1939 powstało 21 typów samolotów RWD. Natomiast łącznie zbudowano ponad 1000 płatowców różnych typów RWD. Część z nich sprzedano do kilkunastu krajów świata. Sprzedawano również licencję na ich produkcję.
Rogalski odbył kilka zagranicznych podróży naukowych, m.in. w 1939 r. do USA, gdzie prowadził studia w fabrykach i instytucjach badawczych. W listopadzie 1938 r. habilitował się w Politechnice Warszawskiej na podstawie pracy „Wady i zalety podwozia trójkołowego”.
We wrześniu 1939 r. na polecenie władz ewakuował się do Rumunii, wywożąc dokumentację projektową. Przedostał się następnie do Francji, a na początku 1940 r. skierowany został do Anglii. Pracował tam w firmie lotniczej Westland Ltd. w Yeoville, projektując uzbrojenie samolotów myśliwskich. Wiosną 1941, uzyskawszy zgodę władz polskich i angielskich, wyjechał do Turcji, gdzie w organizowanym przez J. Wędrzychowskiego zakładzie produkcji samolotów w Türk Hara Kurumu kierował zespołem biura konstrukcyjnego. Równocześnie zorganizował przy uniwersytecie w Stambule wydział budowy samolotów. W latach 1942-1948 wykładał tam aerodynamikę stosowaną. Wraz z inż. Franciszkiem Janikiem kierował budową dwu tuneli aerodynamicznych w Stambule i Ankarze.
W 1948 r. wyjechał do USA, gdzie pracował początkowo w firmie Lord Co. w Erie, a w latach 1949-1958 był głównym aerodynamikiem w Chase Aircraft Co. w Trenton, gdzie brał udział w pracach konstrukcyjnych transportowca C-123. Następnie od 1958 r. pracował w firmie Grumman Aircraft Engineering Co., początkowo w Bethapage, w stanie Nowy Jork, a od 1961 r. w Fort Worth w Teksasie – pracował nad konstrukcją dwusilnikowego odrzutowca wojskowego F-111 o zmiennej geometrii płata. Po ukończeniu tej pracy był kierownikiem działu aerodynamiki firmy Grumman.
W 1970 r. opracował do druku Grumman Aerodynamics Manual. Równocześnie był w latach 1950-1968 wykładowcą uniwersytetu w Princetown oraz w latach 1950-1955 w Forrestal Research Center, a w latach 1957-1968 w Aerodynamics Design.
W 1971 r. przeszedł na emeryturę. W tymże roku opracował projekt poduszkowca, poruszającego się po betonowym torze z prędkością 480 km na godzinę. Udzielał też konsultacji w sprawie budowy transportowca Flying Awe, a także w sprawie pojazdu kołowego, używanego na powierzchni księżyca.
Przed śmiercią przekazał Instytutowi Lotnictwa w Warszawie swą obszerną bibliotekę specjalistyczną oraz materiały i własne prace naukowe. Zmarł 6 lutego 1976 r. w Huntington koło Nowego Jorku. Urna z prochami została pochowana 14 kwietnia tegoż roku na cmentarzu komunalnym na Powązkach w Warszawie. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, a także orderami włoskim i brazylijskim.
Był żonaty z Halszką z Rychterów, siostrą Witolda, znanego działacza motoryzacyjnego. Nie miał dzieci.
Źródło: Polonia Technica – Zarys Historii w Latach 1941-2001, Nowy Jork, 2001, M. Szczerbiński.
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Jerzy Stanisław Rudlicki (1893-1977), inżynier, konstruktor samolotów.
Urodził się 14 marca 1893 roku w Odessie, w Rosji. Od wczesnych lat zaczął interesować się lotnictwem. W latach 1909-1911 zaprojektował i zbudował siedem szybowców, za które otrzymał od Odeskiego Oddziału Carskiego Rosyjskiego Stowarzyszenia Technicznego dyplom wyróżnienia. W 1914 r. wraz z rosyjskim pilotem S. Dobrowolskim podjął próbę budowy jednomiejscowego samolotu.
Podczas pierwszej wojny światowej ukończył szkołę oficerską w Odessie oraz pilotażu w Symferepolu.
W 1917 r. wstąpił do Armii Polskiej we Francji i został przydzielony do sztabu armii gen. Józefa Hallera. Brał udział w 1920 r. w wojnie Polsko – Bolszewickiej.
W latach 1921-1922 studiował w École Supérieure d’Aéronautique w Paryżu i uzyskał tam dyplom inżyniera.
W latach 1922-1925 pracował w Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu, a następnie w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa w Warszawie jako szef działu doświadczalnego i laboratoryjnego.
Od końca 1926 r. poświęcił się pracy konstrukcyjnej. Objął w wytwórni lotniczej E. Plage i T. Laśkiewicza w Lublinie stanowisko naczelnego konstruktora. Powstał tu szereg samolotów oznaczonych literą R, a mianowicie: wywiadowczo-bombowy (R-VIII), pasażerski (R-IX), łącznikowy (Lublin R-X), sześciomiejscowy pasażerski (Lublin R-XI), sanitarny (R-XVIb) i inne. Na uwagę zasługuje łącznikowo-obserwacyjny Lublin R-XIII (270 sztuk) wraz z wersją treningową R-XIV (15 sztuk). W kampanii wrześniowej 1939 wzięło udział 50 samolotów R-XIII. Na samolotach konstrukcji Rudlickiego polscy piloci odnieśli szereg osiągnięć, zwłaszcza w lotach długodystansowych.
Prowadził też prace eksperymentalne. Jego pomysłu i patentu jest usterzenie, zwane usterzeniem Rudlickiego lub motylkowym. Zostało ono wypróbowane w Instytucie Aerodynamicznym w Warszawie i zastosowane w samolocie Hanriot H-28, a następnie w 1933 r. w samolocie R-XIX. Ministerstwo Spraw Wojskowych zakazało prowadzenia prób z tym usterzeniem. Później zostało ono zastosowane na całym świecie, np. w 10 tys. samolotów amerykańskich Beech Bonanza oraz w 1 tys. odrzutowych samolotów Fouge Magister.
We wrześniu 1939 r. został zmobilizowany do 4 pułku lotniczego. Podczas ewakuacji przez Rumunię, Jugosławię i Włochy przeprowadził z ramienia Polskich Linii Lotniczych LOT kolumnę samochodową z polskim personelem lotniczym do Francji. W lutym 1940 r. w Paryżu wystarał się o pracę dla 74 pracowników LOT-u w zakładach Société Nationale de Construction Aéronautique w Casablance, gdzie pod jego kierunkiem polscy mechanicy dokonali montażu i napraw 200 samolotów amerykańskich Curtiss Hawk i Martin Maryland.
Po kapitulacji Francji, całą tę grupę Anglicy ewakuowali do Wielkiej Brytanii i zatrudnili od września 1940 r. przy analogicznej pracy w Burtonwood Repair Depot. Tam Rudlicki w latach 1941-1943 opracował szereg własnych wynalazków.
W lutym 1943 przeniósł się do amerykańskiej firmy lotniczej Lockheed w Belfaście w Irlandii Północnej. Tam opracował, wzorując się na wyrzutnikach systemu Władysława Świąteckiego, wyrzutnik do powierzchniowych bombardowań (równoczesny zrzut 300 bomb 10 kg) z czterosilnikowych bombowców Boeing B-17 Flying Fortress, opracował ulepszenia do automatycznego sterowania wieżyczkami strzeleckimi oraz niezamarzający system hydrauliczny sterowania wieżyczkami strzeleckimi. W 1941 r. opracował koncepcję przemiennopłata: pionowzlotu z podwójnymi klapami skierowującymi strumień zaśmigłowy do dołu.
W 1945 r. rozpoczął pracę w USA w wytwórni samolotów Republic. Pracował tam 16 lat, ulepszając konstrukcje lotnicze i astronautyczne oraz opracowując liczne wynalazki. W 1956 r. skonstruował sterowane dysze wylotowe do silnika odrzutowego General Electric J-85 pozwalające na odchylenie wektora ciągu silnika do odrzutowego samolotu pionowego startu.
W 1961 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał na Florydzie. Tam nadal pracował nad koncepcją pionowzlotów wirnikowych i odrzutowych o układach, które dotychczas nie zostały wykorzystywane. Zmarł 12 sierpnia 1977 r. w Fort Lauderdale na Florydzie, pochowany został na polskim cmentarzu w Doylestown w stanie Filadelfia. Odznaczony był m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (*1), Krzyżem Walecznych (*2), francuską Legią Honorową (*3).
Był trzykrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa z Marią z Glińskich miał syna Jerzego (1921-1941), który zginął w Wielkiej Brytanii.
Źródło: Polonia Technica – Zarys Historii w Latach 1941-2001, Nowy Jork, 2001, M. Szczerbiński.
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 19 kwiecień 2011 )
Tadeusz Sendzimir (Sędzimir do 1939 r.) (1894-1989)
Konstruktor urządzeń walcowniczych, racjonalizator technologii hutniczych, przemysłowiec. Ur. 15 lipca 1894 r. we Lwowie, syn Kazimierza, urzędnika państwowego i Wandy z Jaskławskich.
Ukończył IV Gimnazjum Klasyczne we Lwowie, rozwijając równocześnie zainteresowania chemiczne. W latach 1912-1914 studiował na Wydziale Mechanicznym Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej i zamknięciu uczelni przez rosyjskie władze okupacyjne, pracował jako mechanik w warsztatach samochodowych. Wraz z nimi, w czerwcu 1915 r. został ewakuowany do Kijowa. Pod koniec I wojny światowej przedostał się z Kijowa przez Syberię, do Władywostoku, stąd do Szanghaju. W 1918 r. założył tam pierwszą w Chinach fabrykę drutu, śrub, nakrętek i gwoździ. Dokonał pierwszych swoich wynalazków, które zrewolucjonizowały walcownictwo, m.in. opracował nowy typ walcarki do walcowania blach na zimno w sposób ciągły, kontrolując proces umożliwiający osiągnięcie wymaganych tolerancji wymiarowych.
W 1929 r. wyjechał do USA z nadzieją rozpowszechnienia swoich wynalazków. Celu nie udało się osiągnąć i dlatego w 1930 r. przyjechał do Polski. W roku 1933 uruchomił pod Katowicami pierwszą w świecie linię ciągłego walcowania i cynkowania blach stalowych na skalę przemysłową. Początkowo walcarka produkowała 400 ton blach miesięcznie. Po wprowadzonych ulepszeniach, tuż przed wybuchem wojny, osiągnęła 1 tys. ton i pracowała nieprzerwanie w Hucie „Pokój” do 1962 roku.
Blacha ocynkowana produkowana według technologii Sędzimira, dzięki wysokiej jakości, szybko znalazła wielu nabywców, a technologia stała się znana na całym świecie. Jego patent walcowania i procesu ocynkowania zakupiony został przez wiele krajów.
W 1935 r. przeniósł się do Paryża, gdzie po podpisaniu umowy z amerykańskim koncernem „Armco Steel”, założył biuro konstrukcyjne Armzen, a następnie uruchomił w 1936 r. pierwszą w USA linię galwanizacyjną w zakładach „Armco” w Butler (Pensylwania) i pierwszą walcownię blach na zimno w 1939 r. Wiosną tegoż roku przeniósł biuro do USA, zamieszkał w Middletown w Ohio i zmienił pisownię nazwiska na łatwiejszą dla Amerykanów – Sendzimir. W 1945 r. zamieszkał w Waterbury w stanie Connecticut, w 1946 r. przyjął obywatelstwo amerykańskie.
W latach wojny i powojennych dokonał trzeciego doniosłego wynalazku w zakresie przetwórstwa i technologii metali jaką była konstrukcja walcarki planetarnej, zwanej tak od „heliocentrycznego” układu małych walców roboczych, poruszających się po obwodzie dużych walców oporowych. System walców umożliwił walcowanie cienkich taśm stalowych, w tym także ze stali stopowych. Planetarne walcarki tego typu rozpoczęły pracę w przodujących przemysłach stalowych w wielu krajach świata: m.in. w Wielkiej Brytanii (1953), Japonii (1956), Kanadzie (1966) i Szwecji (1986).
W 1956 Sendzimir rozwiązał biuro „Armzen” i założył firmę „T. Sendzimir Inc.” z siedzibą w Waterbury, CT, której został generalnym prezesem. Firma szybko się rozwijała, uruchomiono jej przedstawicielstwa w Paryżu, Londynie i Tokio oraz agencję w Sztokholmie, a następnie rozszerzono jej działalność na: Europę Wschodnią, Indie, Pakistan, Malezję, Singapur, Indonezję, Nową Zelandię, Nigerię, kraje arabskie i Meksyk. Z czasem przedstawicielstwa przekształciły się w spółki. W 1974 r. Sendzimir utworzył związek wszystkich spółek pod nazwą „Sendzimir Engineering Corporation” z siedzibą w Waterbury.
W latach siedemdziesiątych przekazał kierownictwo firmy synowi Michałowi, nadal zajmując się pracą twórczą. Pod koniec jego życia w 35 krajach świata pracowało ponad 400 różnych typów walcarek z jego znakiem firmowym, przedstawiającym wstęgę blachy w kształcie litery „S” pomiędzy walcami. Także w Polsce, w Nowej Hucie, stosując technologię cynkowania opracowaną przez inż. Sędzimira wyprodukowano ponad 6 mln ton blachy ocynkowanej rocznie.
Jego wynalazki uzyskały 73 patenty w kilkunastu krajach świata.
Tadeusz Sendzimir zawsze zaznaczał swoją polską narodową przynależność. Wspierał finansowo Fundację Kościuszkowską, gdzie od 17 października 1964 r. był członkiem rady nadzorczej. Stworzył przy niej Fundację Sendzimira, której celem było finansowanie naukowych staży polskich uczonych w USA i udzielanie stypendiów studentom amerykańskim polskiego pochodzenia, umożliwiając im studia w Polsce. Był prezesem Rady Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku, członkiem rady nadzorczej Polish National Alliance College w Cambridge Springs w Pensylwanii. Podkreslić należy, iż w firmach Sędzimira znalazło pracę wielu polskich inżynierów i techników osiadłych na stałe w USA.
Tadeusz Sendzimir otrzymał zaszczytny tytuł doktora honoris causa z Alliance College w Cambridge Springs, Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1973) i Akademii Górniczej w Leoben w Austrii (1980). W 1949 r. Amerykański Instytut Cynku nadał mu odznaczenie „Za fundamentalne osiągnięcia w sztuce cynkowania”, był też odznaczony Złotym Medalem im. Bublicka na VII Międzynarodowej Konferencji Cynkowania w Paryżu (czerwiec 1964), Złotym Medalem im. Bessemera przez Brytyjski Instytut Żelaza i Stali wraz z upamiętnieniem jego nazwiska na tablicy umieszczonej na murze londyńskiej siedziby Instytutu (1965), Złotym Medalem im. Brindla nadanym przez Królewską Akademię Nauk Technicznych w Sztokholmie (1973). W połowie listopada 1983 r. zorganizowane zostało w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, w 50 rocznicę twórczości naukowo-gospodarczej Sendzimira, jubileuszowe, uroczyste sympozjum naukowe.
Zmarł 1 września 1989 r. w swojej letniej rezydencji w miejscowości Jupiter koło Palm Beach na Florydzie. Pochowany został w Betlehem pod Waterbury.
Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973) i Komandorią Zasługi PRL (1989).
Był dwukrotnie żonaty: od 1922 r. z Rosjanką Barbarą Alferieff, po rozwodzie w 1942 r. zawarł w 1945 r. drugie małżeństwo, z Francuzką Berthe Madeleine Bernade. Z pierwszego małżeństwa miał syna Michała (ur. 21 listopada 1924), inżyniera i swojego następcę – prezesa generalnego firmy „T. Sendzimir Inc.”, z drugiego małżeństwa miał troje dzieci: Stanisława, artystę-śpiewaka w Paryżu, Jana Piotra (ur. 1951) ekologa w Gainsville na Florydzie i Wandę (ur. 1952), dziennikarkę w Cambridge pod Bostonem.
W 1990 r. Kombinatowi Metalurgicznemu w Nowej Hucie w Krakowie nadano nazwę „Huta im. T. Sendzimira”. Cztery lata później, w setną rocznicę urodzin Sendzimira, zorganizowano okolicznościową sesję i odsłonięto w głównym gmachu huty tablicę pamiątkową z rzeźbioną podobizną naszego najwybitniejszego metalurga XX wieku.
Polonia Technica nadała inżynierowi Tadeuszowi Sendzimirowi w 1971 r. tytuł Członka Honorowego, za wybitne osiągnięcia zawodowe i naukowe oraz wkład pracy na rzecz polonijnej społeczności inżynierów i techników.
Źródło: PSB, Tom XXXVI/2, zeszyt 149, Warszawa-Kraków 1995, s. 267-269.
Korekty uaktualnienia życiorysu Tadeusza Sendzimira dokonał syn, dr Michał Sendzimir, 12 kwietnia 2002 r., z prośbą o rozpowszechnianie tej wersji we wszelkich publikacjach (Janusz Zastocki).
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 19 kwiecień 2011 )
Wacław Szuszkiewicz (1896-1992),
Inżynier chemik, wynalazca, działacz gospodarczy. Ur. W Olicie na Wileńszczyźnie, w polskiej rodzinie ziemiańskiej, osiadłej na Litwie od XVII w. Jego dziadek brał udział w powstaniu styczniowym 1863 r., za co zesłany został przez władze carskie na Syberię.
Rozpoczął naukę w Wilnie, kontynuując ją w Korpusie Kadetów Marynarki w Petersburgu. W 1914 r. rozpoczął studia na wydziale budowy maszyn Politechniki w Petersburgu. Musiał je przerwać na skutek powołania do armii rosyjskiej. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Artylerii w Odessie, służył w niej w latach 1914-1917. Po przewrocie bolszewickim 1917 r. przedostał się w rejon Lidy, gdzie po zorganizowaniu 150-osobowego oddziału, dowodząc nim, uczestniczył w samoobronie Ziemi Lidzkiej przed bolszewicką nawałą. Oddział ten został następnie włączony do Wojska Polskiego, tworząc zaczątek lidzkiego pułku piechoty. Szukiewicz dowodził pierwszym batalionem tego pułku.
Po zawarciu pokoju z Rosją w 1921 r. w Rydze, wystąpił z wojska w randze kapitana artylerii. Podjął studia na wydziale chemii Politechniki Warszawskiej, którą ukończył w 1925 r. uzyskując tytuł inżyniera. Wyjechał na dwa lata do Paryża, gdzie prowadził prace badawcze w dziedzinie chemii medycznej. Powrócił do Polski w 1927 r., obejmując kierownicze stanowisko w stacji doświadczalnej, badającej otrzymywanie gliceryny dynamitowej z masy cukrowej. Za tę pracę otrzymał nagrodę Chemicznego Instytutu Badawczego i Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W 1929 r. rozpoczął prace nad sztucznym kauczukiem. W 1933 r. zorganizował dział syntezy kauczuku w Chemicznym Instytucie Badawczym, zbudowanym przy finansowej pomocy Polonii amerykańskiej, zostając jego kierownikiem. Wraz z grupą współpracowników w 1936 r. wynalazł katalizator do produkcji sztucznego kauczuku ze spirytusu, w skali laboratoryjnej i półtechnicznej. Zadanie to nie należało do łatwych; tylko w ZSRR badania nad tym procesem były bardziej zaawansowane. Polskie wyniki utrzymywano w ścisłej tajemnicy. Produkowany kauczuk nazwano KER, a jego technologia została opatentowana.
W 1936 r. rozpoczęto budowę zakładu produkcji KER w Dębicy, na terenie Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP), a następnie zorganizowane zostało Towarzystwo Akcyjne „Przemysł Chemiczny w Dębicy”. Fabryka ta pracowała z dobrym wynikiem do 8 września 1939 r., tj. do zbombardowania i zajęcia miasta przez Niemców.
Personel, po uszkodzeniu aparatury, opuścił fabrykę. Szukiewicz zgłosił się do wojska i wraz ze swym oddziałem 19 września 1939 r. przekroczył granicę rumuńską. Rząd polski na uchodźstwie w Paryżu zwolnił go z wojska, by zajął się realizacją przemysłowej produkcji sztucznego kauczuku, według polskiej metody, za granicą. Wysłany został w tym celu do Włoch, by pozyskać do działań wdrożeniowych włoskich przemysłowców. Po przystąpieniu w maju 1940 r. tego kraju do wojny po stronie hitlerowskich Niemiec, przedostał się do Portugalii, a następnie drogą morską do Brazylii. Stąd w listopadzie 1941 r. przybył do Stanów Zjednoczonych.
Polska metoda produkcji kauczuku przeszła tu ostrą walkę konkurencyjną. Gdy instytucje rządowe odmówiły zakupu patentu, zakłady Publicker Alkohol, Co. w Filadelfii (największy producent spirytusu na świecie), zbudowały dla Szukiewicza laboratorium, w którym prowadził badania. Dopiero w 1945 r. uruchomiono w Edlington fabrykę sztucznego kauczuku, opartą na polskiej metodzie, co było już spóźnione, gdyż nastąpił koniec wojny i zapotrzebowanie na surowce spadło.
W latach 1946-1965 Szukiewicz pracował jako konsultant dla spraw przemysłowych rządu Argentyny. Pracował także dla różnych firm chemicznych w Stanach Zjednoczonych, m.in. dla laboratorium badawczego National Aniline w Buffalo. Opublikował kilka prac naukowych, napisał kilkanaście artykułów na tematy gospodarcze i społeczne.
W latach 1941-1959 brał czynny udział w działalności Polonia Technica, pełniąc przez dwa lata funkcję wiceprezesa zarządu. Zmarł w 1992 r. przeżywszy 96 lat.
Źródło: Archiwa Polonia Technica, materiały biograficzne inżyniera Wacława Szukiewicza.
OPRACOWAŁ: JANUSZ ZASTOCKI
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 19 kwiecień 2011 )
Tytuły członków honorowych Polonia Technica przyznała 20 października 2001 r. z okazji 60-lecia PT.
Prof. Ryszard Chmielowiec
Ryszard Chmielowiec urodził się w Polsce.
Od 1981r. zamieszkuje w Wielkiej Brytanii. Jest włókiennikiem, o specjalności projektowanie i produkcja odzieży. Studia ukończył w Politechnice Łódzkiej w latach 1958-1964, a następnie w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu w latach 1966-1970. W roku 1995 uzyskał doktorat w Leeds University w Wielkiej Brytanii.
Posiada znaczne doświadczenie zawodowe i akademickie uzyskane w przemyśle i badaniach rozwojowych w Polsce, Wielkiej Brytanii, Południowej Afryce i w Hong Kongu. Współpracuje jako konsultant i ekspert z wieloma organizacjami międzynarodowymi (m.in. ONZ) w ramach programu restrukturyzacji przemysłów m.in. w Korei, Ghanie, Mauritiusie, Syrii, Jordanii, Indii, Polski oraz Sri-Lanki.
W ramach prac konsultacyjnych wykładał na uczelniach akademickich m.in. w Łodzi, Pretorii, Hong Kongu, Phenianie, Manchesterze, Kumasi, Colombo, Mauritiusie, Ahmedabadzie, Lyonie. Od 1995 roku jest profesorem w London Centre for Fashion Studies w specjalności zarządzanie produkcją odzieżową. Od 2003 roku jest profesorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie (PUNO), a w latach 2006-8 jego prorektorem.
W dorobku posiada ponad ponad około 100 publikacji naukowych, z dziedziny włókiennictwa, ekonomii i nauczania.
Od 1998r. jest redaktorem naczelnym periodyka p.t. „Technika i Nauka”, organu STP (Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii). Od 2002 r. jest równocześnie prezesem tego Stowarzyszenia. W ramach prac STP aktywnie aranżuje kontakty z polskimi organizacjami technicznymi działającymi poza Polską, w tym z Polonia Technica z USA, Stowarzyszeniem Inżynierów Polskich w Kanadzie i Francji a także w kraju. Był organizatorem III Sympozjum „Polacy Razem” oraz Spotkania Naukowców z Polski i Wielkiej Brytanii w maju 2002 r. w Londynie.
Uczestniczył jako przedstawiciel Wielkiej Brytanii w obchodach 60-lecia Polonia -Technica w Nowym Jorku w 2001r, gdzie otrzymał członkostwo honorowe tego Stowarzyszenia. Brał udział w pracach XXII Kongresu Techników Polskich oraz w Sesji Końcowej w czerwcu 2002 r. w Poznaniu.
W roku 2002 otrzymał główną nagrodę im. E. Kwiatkowskiego przyznaną w Polsce „Za wybitne zasługi w rozwoju współpracy gospodarczej, między Polonią a Macierzą”, która została uroczyście wręczona w czasie VIII Konferencji Gospodarczej Polonii w Warszawie w roku 2002 r.
W 2001 r. Stowarzyszenie Polonia Technica nadało Ryszardowi Chmielowcowi tytuł Członka Honorowego, będącego najwyższym stopniem uznania i wdzięczności za wkład pracy na polu zawodowym i społecznym.
W latach 2006-2007 prof. Ryszard Chmielowiec zainicjował powołanie tzw. CAZ (Centrum Adaptacji Zawodowej młodych polskich inżynierów przybywających do Wielkiej Brytanii, które zaowocowało powstaniem Akademii Technicznej STP w roku 2008) w Londynie.
Uchwałą Senatu RP – rok 2007 obchodzono uroczyście jako Rok Gen. Władysława Andersa. Prof. Chmielowiec został powołany jako ówczesny prorektor PUNO do Ogólnopolskiego Komitetu Obchodów Roku Generała Andersa. W maju 2007 roku był głównym organizatorem dwudniowej międzynarodowej Konferencji w Londynie, pt: „General Anders; soldier and leader of the free Poles in Exile”, stanowiącą najważniejsze wydarzenie w Wielkiej Brytanii w roku Generała.
Jest również głównym pomysłodawcą wydania w roku 2008 archiwalnego Zbioru 73 roczników „Techniki i Nauki” o objętości ponad 4500 stron w wersji cyfrowej na płycie DVD (novum w publikacjach organizacji polonijnych).
Z okazji 70 lecia STP w Wielkiej Brytanii był przewodniczącym Komitetu Honorowego uroczystości, które miały charakter międzynarodowy, a konferencja historyczna zadedykowana była Pamięci Ryszarda Kaczorowskiego – ostatniego prezydenta II RP, Członka Honorowego STP, który zginął w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem.
Dr. Ryszard Chmielowiec jest członkiem szeregu organizacji m.in.:
– Od 1965 r. członkiem Stowarzyszenia Włókienników Polskich w Łodzi, a obecnie Członkiem Honorowym,
– Od 1982 r. członkiem Textile Institute International z siedzibą w Wielkiej Brytanii: Chartered Fellow i Associate,
– Od 1996 r. Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii: redaktorem naczelnym rocznika „Technika i Nauka” oraz wieloletnim prezesem STP (2001-2004 oraz 2009-2011),
– Akademii Inżynierskiej w Polsce (Członek Zagraniczny),
– Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie w Londynie (Członek Zwyczajny),
– Towarzystwa Popierania Nauki Polskiej w Londynie.
Jest wyróżniony odznaczeniami i wyróżnieniami:
– Krzyż Kawalerski Polonia Restituta -2004 rok,
– Medalem „Pro Memoria” Urzędu Do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych – 2008 rok,
– Medalem im. FELIKSA KUCHARZEWSKIEGO przyznanym w 2008 r. przez FSNT-NOT za zasługi w dziedzinie piśmiennictwa i czasopiśmiennictwa technicznego.
– Medalem FSNT-NOT im. Inżyniera PIOTRA DRZEWIECKIEGO -2010,
– Odznaką Honorową za zasługi dla Województwa Poznańskiego,
– Odznaką Honorową za zasługi dla Miasta Poznania,
– Diamentową Odznaką FSNT-NOT z okazji 70 lecia STP w roku 2010,
– Złotymi Odznakami Honorowymi (m.in. Naczelnej Organizacji Technicznej w roku 1975, Polonia-Technica z USA-2001, Stowarzyszenia Włókienników Polskich, Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, Stowarzyszenia Polskich Inżynierów i Techników w Austrii, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich we Francji).
Źródło: Archiwa Polonia Technica, notatka biograficzna Prof. Ryszarda Chmielowca.
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
8. Andrzej Drzewiecki- Inżynier w dziedzinie budownictwa, działacz w Kanadzie.
Kazimierz Eljasiński (1912-2002)
Inżynier budownictwa, wybitny dzia¬łacz Polonia Technica.
Urodził się w Sosnowcu. Ukończył Śląskie Techniczne Zakłady Na¬ukowe, uzyskując maturę. Najazd hitlerowskich Niemiec na Polskę zastał go w wojskowych koszarach w Lublińcu, gdzie po ukoń¬czeniu podchorążówki odbywał tam służbę wojskową. Mianowany podporucznikiem odbył kampanię wrześniową 1939 r. Po jej zakoń¬czeniu ukrywał się przed Niemcami. Podczas próby przekroczenia rzeki San, celem przedostania się do Wojska Polskiego na Zachodzie, został aresztowany przez Rosjan. Zesłany do łagru w głąb Rosji, wy¬dostał się z niego dopiero po podpisaniu układu Sikorski-Majski (30 lipca 1941), przewidującego między innymi „amne-stię” dla obywateli polskich. Skierował się do punktu zbornego Armii Polskiej w ZSRR, którą w sierpniu 1942 r. przetransportowano do Iranu. Na Bliskim Wschodzie powstała najpierw Armia Polska, a następnie Korpus Polski.
Wraz z żołnierzami Drugiego Korpusu Polskiego odbył całą kampanię włoską. Po zakończe¬niu wojny, jednostki 2 K.P. przetransportowano w 1946 r. do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Kor¬pusu Przysposobienia i Rozmiesz¬czenia (PKRR), podobnie jak żołnierze, którzy nie zamierzali wrócić do Polski pod dominacją ZSRR.
Po demobilizacji w stopniu porucznika, ukończył wydział budow¬nictwa lądo¬wego British Institute of Engineering Technology, uzy¬skując dyplom inżyniera. Rozpoczął pracę zawodową w Wielkiej Brytanii, lecz na początku stycznia 1952 r. przyjechał do USA i osiadł w Nowym Jorku. Pracował w kilku firmach na stanowi¬skach projek¬towych i kierowniczych, m. in. w Charles T. Main of New York, Nichold Engineering & Research Co. i Ebasko Co., z której przeszedł na emeryturę.
Do Polonia Technica należał od 1952 r., pełniąc szereg funkcji z prezesurą włącz¬nie, w wielu kolejnych kadencjach Zarządów.
W 2001 r. Stowarzyszenie Polonia Technica nadało Kazimierzowi Eljasińskiemu tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia za osiągnięcia inżynierskie oraz pracę na rzecz społeczności inżynierskiej i polonijnej.
Był odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl. (1945), Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kampanii Wrześniowej, odznaczeniami wło¬skimi i brytyjskimi. W listo¬padzie 1999 r. odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za pracę społeczną na rzecz Polonia Technica.
[/vc_accordion]
10. Ryszard KLEMM, dyplomata, konsul w Chicago i NYC, organizator życia polonijnego.
Urodzony 25 kwietnia 1931 r. w Warszawie. Przybył na stałe do USA w 1968 roku.
Po ukończeniu Gimnazjum Ogólnokształcącego kontynuował naukę zawodu w Liceum Pomaturalnym Chemiczno-Ceramicznym przy ul. Hożej w Warszawie, które ukończył ze specjalizacją Technologia Materiałów Budowlanych. W roku 1956, po odbyciu studiów na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskuje tytuł inżyniera geologii.
Będąc specjalistą w dwóch dziedzinach: geologii oraz surowców ceramicznych, pracował na różnych stanowiskach kierowniczych w przemyśle ceramiki budowlanej oraz wydobycia wykopalin skalnych w kamieniołomach.
W lutym 1966 r., będąc pracownikiem Przedsiębiorstwa Górniczo-Geologicznego Przemysłu Ceramiki Budowlanej w Warszawie, podpisał kontrakt do Libii i pracował prawie trzy lata na stanowisku kierownika robót ziemnych przy budowie libijskiego miasta Barce. W roku 1968, po zakończeniu kontraktu, starał się o otrzymanie wizy emigracyjnej do USA, którą uzyskał w konsulacie amerykańskim w Bengazi.
Po przyjeździe do Nowego Jorku otrzymał atrakcyjną ofertę pracy w wodociągach miejskich – Board of Water Supply, New York City, gdzie pracował przez okres 20 lat, początkowo nadzorując głębokie roboty wiertnicze, a następnie jako Główny Geolog kierował budową tunelu doprowadzającego wodę pitną do metropolii nowojorskiej z rezerwuarów w Westchester.
W tym czasie odbył również szereg podróży turystycznych do krajów egzotycznych. Swoje wrażenia podróżnicze opisywał w licznych reportażach drukowanych w prasie polonijnej. Starał się przybliżyć czytelnikom takie miejsca jak Amazonia, Alaska, Brazylia. Opisywał swoje przygody, których doświadczał podczas nurkowania w przejrzystych wodach Puerto Rico, na Bahamas i Martynice.
W roku 1971 został członkiem i aktywnym działaczem organizacji Polonia Tech¬nica. Był zaangażowanym organizatorem, współzałożycielem oraz pierwszym prezesem Polsko-Słowiańskiej Unii Kredytowej na Brooklynie, w której działał od roku 1976, budując polonijne zasoby finansowe w tej prestiżowej instytucji.
Obecnie przebywa na zasłużonej emeryturze, dzieląc swój wolny czas pomiędzy Nowym Jorkiem i Florydą, a także corocznie odwiedzając rodzinną Polskę.
Inżynier Łuniewski był głównym inspiratorem i inicjatorem prac Zarządu Polonia Technica. Dwukrotnie, tj. w latach 1974-1977, pełnił tu funkcję prezesa.
W 2001 r. Stowarzyszenie nadało Markowi Łuniewskiemu tytuł Członka Honorowego, będącego najwyższym stopniem uznania i wdzięczności za wkład pracy na polu zawodowym i społecznym.
Źródło: Archiwa Polonia Technica, notatka biograficzna Marka Mirosława Łuniewskiego
Opracował Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Dr inż. Monika Obrębska
Monika Obrębska, doktor nauk informatycznych (1982 – Institut National Polytechnique de Grenoble, Francja), magister inżynier informatyk (1976 – École Nationale Supérieure d’Informatique et des Mathématiques Appliquées de Grenoble, Francja). Projektant architektury i układów scalonych dla systemów komputerowych wielkiej mocy.
W latach 1971-73 i 1976-78 studiowała i pracowała na Politechnice Warszawskiej, wydział Elektroniki. W latach 1978-84 brała udział w pracach badawczych Laboratorium Architektury Komputerów w Grenoble (Francja). Jednocześnie zajmowała się pracą dydaktyczną, jako asystent, a następnie wykładowca w ENSIMAG i USMG (Université Scientifique et Médical de Grenoble).
Od 1984 roku pracuje we francuskiej firmie BULL (www.bull.com), jedynej firmie europejskiej projektującej i budującej własny, oryginalny sprzęt komputerowy, początkowo specjalizującej się w systemach transakcyjnych, a obecnie także w systemach otwartych i systemach komputerowych wielkiej mocy HPC, zwanych superkomputerami. Dewizą firmy jest „BULL – Architekt of an Open Word™ – Architekt Otwartego Świata”.
W departamencie badawczo-rozwojowym urządzeń komputerowych, Monika Obrębska zajmuje się projektowaniem i weryfikacją układów scalonych wielkiej skali integracji (VLSI). Brała udział w projektowaniu i realizacji komputerów “proprietary mainframe” systemu DPS7 (we Francji) i systemu DPS8 (w Phoenix, Arizona, USA, 1989-91 i 1995-96), oraz otwartych systemów wieloprocesorowych. W 1997r. była oddelegowana do pracy w projekcie mikro-komputera scalonego (SOC) dla firmy Thomson. Następnie, z powrotem w BULL, brała udział w projekcie FAME (Flexible Architecture for Multiple Environments) i w projekcie MESCA (Multiple Environments on a Scalable Csi-based Architecture).
Współpracowała przy projektowaniu i realizacji oryginalnych układów scalonych VLSI : AURIGA1 i AURIGA2 (4,7 milionów tranzystorów dla CPU DPS7, 1993r), RPM2 i JUPITER1 (7 milionów tranzystorów dla CPU DPS8, 1996r). Ostatnio brała udział w projektowaniu układu BSPS – Bull Scalability Port Switch (200 milionów tranzystorów 2005r), oraz układu BCS – Bull Csi based Switch, 2010r. dla superkomputerów europejskich TERA10 i TERA100.
Jest autorem różnych publikacji i referatów, oraz tłumaczenia z francuskiego na polski książki Charles Corge: “Elementy Informatyki – Informatyka a myśl ludzka” (PWN 1981).
Od 1989 roku jest członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich we Francji, którego była prezesem w latach 1994-95 oraz 1998-2002. Przyczyniła się do powstania pierwszej strony internetowej SITPF w 1998r.
Hobby: podróże, Historia, muzyka.
W 2001 r. Polonia Technica nadała Dr. inż Monice Obrębskiej tytuł Honorowego Członka stowarzyszenia za wybitne osiągnięcia inżynierskie oraz pracę na rzecz społeczności polonijnej zarówno we Francji jak i na arenie międzynarodowej.
Źródło: Archiwa Polonia Technica, materiały biograficzne.
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 12 kwiecień 2016 )
13. Frank Nicholas PIASECKI – (1919-2008) inżynier aerodynamik, konstruktor helikopterów.
Dr inż. Wojciech Rostafiński (1921-2002)
Wojciech Rostafiński urodził się w Warszawie w 1921 r. Uczęszczał do liceum o profilu matematyczno-fizycznym. Maturę zdał w maju 1939 roku.
Po wybuchu wojny podjął zastępcze studia w instytucie Wawelberga. Równocześnie w grudniu 1942 roku ukończył konspiracyjną podchorążówkę i został żołnierzem dywersji w szeregach ZWZ, a potem AK. Brał udział w wielu akcjach zbrojnych. W Powstaniu Warszawskim, w Śródmieściu–Północ, dowodził w konspiracyjnym plutonie dywersji. W sierpniu 1944 r. otrzymał Krzyż Walecznych (*1), a w ostatnich dniach Powstania, z rąk gen. Bora , Order Virtuti Militari V kl.(*2) i oficerską promocję – na polu bitwy.
Następnie kończy studia na politechnice – Ecoles Speciales w Louvain w Belgii, w języku francuskim.
W lecie 1949 żeni się z Marią Sikorską. W 1953 roku przenosi się na stałe do Stanów Zjednoczonych. Podejmuje pracę w firmach projektowych, publikuje szereg artykułów w pismach technicznych i zaocznie rozpoczyna studia doktoranckie na Columbia University w Nowym Jorku.
Kariera naukowa Rostafińskiego zaczyna się w 1961 roku, w Cleveland, Ohio gdzie otrzymuje stanowisko naukowo-badawcze w NASA — National Aeronautics and Space Administration, w Lewis Research Center. Przez szereg lat kieruje i analizuje projekty zlecone znanym firmom, m.in. Rockedyne i Aerojet w Kalifornii i na Florydzie oraz uniwersytetom w Ohio i Wirginii. Uczestniczy w pracach komisji opiniującej proponowane przez firmy projekty badań z zakresu aeronautyki i kosmicznej technologii. Był członkiem komisji oceny badań naukowych w dziale Aerospace w National Science Foundation w Waszyngtonie. Niezależnie prowadzi własne prace badawcze, które owocują szeregiem opracowań naukowych, opublikowanych w NASA Reports.
W roku akademickim 1965/66 otrzymuje z NASA roczny urlop na studia w Belgii. W 1971 roku broni pracę i otrzymuje doktorat na wydziale matematyki stosowanej.
Jako pierwszy opracował kompleksowy, sprawdzony doświadczalnie, matematyczny model zjawiska przechodzenia fal głosowych w przewodach zgiętych. Jest to jedno z poważniejszych osiągnięć inżyniera Rostafińskiego. Jego prace zapoczątkowały serię artykułów w tej dziedzinie w USA, Europie i w Australii. Jego prace do dziś są odnotowywane w Scientific Citation Index. NASA wyróżniła inżyniera Rostafińskiego dyplomami uznania za osiągnięcia naukowe, m.in za sformułowanie nowej nieokreślonej całki, która została włączona do zaawansowanych tablic matematycznych. Reprezentował agencję NASA na wielu konferencjach naukowych i seminariach w USA i Kanadzie. Brał udział w pracach na zaproszenie oddziałów PAN-u w Warszawie i w Gdańsku-Oliwie.
Do znacznego wkładu w technologię XX wieku zalicza się szereg jego publikacji w NASA oraz w naukowych czasopismach z dziedziny turbomaszyn. Obok pracy naukowej, dr Rostafiński, w oparciu o bogate materiały NASA, do których miał dostęp, zajmuje się popularyzacją nauk ścisłych, podboju Kosmosu i historii nauki. Był wieloletnim członkiem NASA Speaker’s Bureau. A właściwie był jedynym polskim uczonym na Zachodzie z tym związanym. W latach 70-tych NASA wysyłała go do Waszyngtonu na zaproszenie polskiego serwisu rozgłośni „Głos Ameryki”, gdzie nagrywał audycje o ostatnich osiągnięciach NASA i amerykańskiej technologii. Jego artykuły o podboju Kosmosu były drukowane na czterech kontynentach i co istotne, mimo cenzury w latach 70-tych, również w Polsce. W sumie zamieścił co najmniej trzysta artykułów dotyczących popularyzacji nauki, opisów z podróży i szkiców historycznych. Napisał trzy książki, w tym „Niedostrzegalne światy”, popularyzujące fizykę i badania Kosmosu.
Za bezinteresowną służbę dla kultury narodowej Polaków, w 1993 roku otrzymał komandorię Orderu Odrodzenia Polski (*3), a w 1998 komandorię Orderu Zasługi Rzeczypospolitej (*4)
Źródło: Archiwa Polonia Technica, materiały biograficzne. Opracował Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Wojciech Ratyński, Dr inżynier, menadżer, działacz gospodarczy,
Ukończył Politechnikę Warszawską, Wydział Techniczno – Ekonomiczny, uzyskując tytuł magistra inżyniera. Doktoryzował się w Akademii Rolniczej w Krakowie, na Wydziale Techniki i Energetyki Rolnictwa.
Pracował w Zakładach Przemysłu Maszynowego m.in. w Zakładach Radiowych T1 ‘’Rawar‘’, przy projektowaniu stacji radarowych, w biurze Projektów ‘’Koprotech’’ – przy projektowaniu obrabiarek zespołowych i specjalnych oraz w Zakładach im. M. Nowotko – ‘’Fort Wola’’, gdzie współpracował przy konstruowaniu urządzeń badawczych zespołów silników i przyrządów obróbczych do silników wysokoprężnych. Następnie był organizatorem i projektantem systemu prowadzenia metodami przemysłowymi napraw obrabiarek do obróbki skrawania. Zorganizował produkcję napraw w Kombinacie Remontu Obrabiarek ‘’Ponar – Remo‘’, w którym sprawował stanowisko vice-dyrektora. Następnie będąc dyrektorem Ośrodka Organizacji i Zarządzania Przemysłem Obrabiarkowym ‘’Ponar‘’ doprowadził do utworzenia struktur nowoczesnego zarządzania przemysłem, tak zwany system struktur kombinatowych.
W uznaniu swoich osiągnięć zawodowych awansowany został na stanowisko zastępcy dyrektora ds. rozwoju i organizacji w Centralnym Zarządzie Technicznej Obsługi Rolnictwa, organizacji zatrudniającej 80 tys. pracowników. Kierował tam organizacją napraw specjalistycznego sprzętu rolniczego oraz regeneracji części zamiennych, nadzorując jednocześnie wdrażanie nowych wyrobów technicznych wprowadzanych na potrzeby rolnictwa.
Kolejny awans to stanowisko dyrektora Departamentu Techniki i Transportu w Ministerstwie Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej. Wprowadzanie kompleksowych technik upraw, opartych na wzorcach przodujących firm światowych, kompleksowe dostawy urządzeń i maszyn produkowanych w przemyśle dla potrzeb rolnictwa., to były kierunki odpowiedzialnych zadań dr. Ratyńskiego Współpracował także przy rozbudowie zakładów – producentów maszyn rolniczych, rozwijając owocną współpracę z przemysłem maszyn rolniczych Europy zachodniej.
Następnie pełnił funkcję dyrektora w Departamencie Nauki i Postępu w Ministerstwie Nauki i Gospodarki Żywnościowej – nadzorując działalność instytutów badawczych w rolnictwie.
Od roku 1990 pracuje w spółkach prawa handlowego, jest prezesem Rad Nadzorczych w dwóch Spółkach Prawa Handlowego oraz prowadzi własną firmę projektowo – doradczą, której jest współwłaścicielem i prezesem zarządu.
W latach 80 – tych współpracował z FAO – Światową Organizacją ds. Wyżywienia. Był również członkiem Polskiego Komitetu ds. Energetyzacji.
W latach 90 – tych – członek Prezydium Krajowej Izby Gospodarczej. Członek Rady przy Polskim Komitecie Normalizacji. Od 1988 – 1998 Prezes Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Rolnictwa. W latach 2000 – nych w dwu kadencjach – prezes Naczelnej Organizacji Technicznej, a obecnie jej Honorowy Prezes.
Żonaty: żona stomatolog, córka architekt wnętrz.
Hobby : pływanie i narciarstwo.
Stowarzyszenie Polonia Technica nadało doktorowi Wojciechowi Ratyńskiemu tytuł Członka Honorowego, będącego najwyższym stopniem uznania i wdzięczności za wkład pracy na polu zawodowym i społecznym.
Źródła: Archiwa Polonia Technica, notatka biograficzna Wojciecha Ratyńskiego.
OPRACOWAŁ JANUSZ ZASTOCKI
Ostatnia aktualizacja ( środa, 02 marzec 2011 )
Michał Jerzy Sendzimir (Michael, George)
Ur. 21 listopada 1924r. w Szanghaju (Chiny), zm. 31 sierpnia 2008 r. w Waterbury, Connecticut (USA)
Był synem Tadeusza Sendzimira, wybitnego polskiego metalurga.
W latach 1931-37 mieszkał w Polsce, a od 1939 r. w USA. Podczas II wojny światowej przez 3 lata służył w stopniu porucznika w armii amerykańskiej. Studia inżynierskie ukończył na Columbia University w Nowym Jorku, w 1951 r.
Posiadał zaszczytne tytuły Doktora Honoris Causa nadane przez Alliance College w Cambridge Springs (USA) w 1986 r. w naukach ścisłych, oraz przez Tej Kyo Post w Waterbury 1993 r. w dziedzinie prawa.
Swoją pracę zawodową rozpoczął pod kierunkiem słynnego ojca – Tadeusza Sendzimira. Pracował w firmie ARZEN -ARMCO STEEL jako dyrektor działu marketingu w latach1951-56, a następnie w firmie T. Sendzimir Inc., w Waterbury, Connecticut (USA) jako prezes, pełniąc tę funkcję ponad 40 lat do 1999 r. Był dyrektorem zarządów: T. Sendzimir Inc. w USA, Sendzimir France S.A.R.L. we Francji, Sendzimir Japan Ltd w Japonii, Sendzimir Metallurgique S.A. w Szwajcarii, RE-EX we Francji. W 1974 r. wszystkie oddziały firmy „Sendzimir” weszły w skład Sendzimir Engineering Corporation z siedzibą główną w Waterbury (USA).
Dr. Michał Sendzimir prezentował swoje osiągnięcia techniczne w zakresie walcownictwa na wielu seminariach i konferencjach naukowo-technicznych w Australii, Europie, Południowej Ameryce, Indiach, RPA, Kanadzie, USA. Był ściśle związany z szeregiem instytucji naukowo-technicznych, między innymi z The Metals Institute, The Association of Iron and Steel Engineers, ISS oraz The American Bar Mill Association.
Dzięki pracom wdrożeniowym dr Michała Sendzimira zdołano dopracować proces walcowania blach cienkich do perfekcji, osiągając kontrolowaną grubość blachy 0.007 cala, która znalazła zastosowanie w produkcji komory kompresora lotniczego, ważnej części silników odrzutowych. Sukcesem zakończyły się prace nad koncepcją walcowania blach cienkich ze zmienną grubością. Prezentowana przez dr Sendzimira tematyka techniczna obejmowała zagadnienia procesu walcowania, w tym walcarek do walcowania na zimno.
Jego oryginalne wynalazki z zakresu walcownictwa i galwanizacji blach cienkich przyniosły 24 patenty amerykańskie zastosowane w produkcji. Jego firma jest światowym producentem walcarek do stali nierdzewnej, obejmując zasięgiem 90% rynku światowego,, oraz walcarek do stali krzemowej, z udziałem 50% rynku światowego. Walcarki produkcji zakładów T. Sendzimira zainstalowane są w ponad 46 krajach świata, m.in. w walcowniach stali tłocznych dla przemysłu samochodowego, przemysłu mieszkaniowego w USA, Australii, Indiach, Argentynie, Japonii, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Polsce.
Niewątpliwie dr Michał Sendzimir był światowym ekspertem i autorytetem w dziedzinie walcarek cykloidalnych stosowanych do walcowania blach nierdzewnych, oraz stopów specjalnych. W zaprezentowanym na początku lat 60-tych projekcie walcarki zwrotnej zaproponował nowoczesny walcowniczy zestaw bliźniaczo – zwrotny. Współpracując z firmą Nisshin Steel w Japonii wydatnie zwiększył produkcję, uzyskując 18,000 ton produktów walcowanych ze stali nierdzewnej w przeciągu miesiąca. Ogółem, dr Michał Sendzimir odbył ponad 250 podróży związanych z pracą zawodową, odwiedzając 6 kontynentów, gdzie promował pomysły i idee swojego ojca Tadeusza Sendzimira, najwybitniejszego metalurga naszych czasów.
Niezależnie od swojej pracy zawodowej jako metalurg, Michał Sendzimir zawsze znajdował czas na działalność w wielu organizacjach polonijnych i amerykańskich. Był niezwykle aktywny w Radzie Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku, pełniąc funkcje członka Rady Nadzorczej w latach 1968-2000. Funkcję prezesa fundacji pełnił w latach 1982-84 i 1990-97. W 1997 r., w uznaniu swoich zasług, został wybrany na prezesa honorowego fundacji oraz na dożywotniego członka Rady Nadzorczej. Przez szereg lat wspierał kulturalną instytucję, The Waterbury Symphony Orchestra. Dzięki jego osobistym staraniom wielu młodych polskich muzyków i solistów miało możliwość zaprezentowania swojego talentu w USA, przybywając na zaproszenie i stypendia tej instytucji.
Dr. Michał Sendzimir był żywotnie związany z Polską. Fundacja Sendzimira wspomagała szereg inwestycji, m.in. budowę szpitala i kościoła w Nowej Hucie. 4 maja 1990 Michał Sendzimir przeciął symboliczną wstęgę w Hucie im. Lenina, dokonując zmiany jej imienia na Hutę im. T. Sendzimira, ku czci jego wielkiego ojca.
Michał Sendzimir był znaną postacią na scenie politycznej wielu krajów świata, w tym również i w Polsce. Był przyjmowany przez wiele znanych osobistości, wśród których byli prezydenci i królowie.
Dr M. Sendzimir był członkiem wielu organizacji i stowarzyszeń technicznych, m.in. American Iron & Steel Engineer w Pittsburgu, American Iron & Steel Institute w Nowym Jorku i Polskiego Instytutu Naukowego w Nowym Jorku, gdzie pełnił szereg funkcji w Zarządzie. W uznaniu jego zasług, Instytut nazwał jedną z sal „Dr Michael G. Sendzimir Art Gallery at PIASA”. Od wielu lat owocnie współpracował ze Stowarzyszeniem Inżynierów i Techników Polskich w USA „Polonia Technica”, której to organizacji był członkiem honorowym.
Dr Michał Sendzimir posiadał wiele odznaczeń honorowych, m.in.był odznaczony Oficerskim Złotym Krzyżem Zasługi RP, medalem 60-lecia Polonia Technica oraz wieloma dyplomami uznania od organizacji profesjonalnych i technicznych. W roku 1991 otrzymał nagrodę nadaną przez National Society of Fund Raising Executive.
W roku 1999 był wybrany na przewodniczącego Zarządu Polskiego Stowarzyszenia Wynalazców. Przewodniczył kapitule nadawania medalu im. Tadeusza Sendzimira polskim wynalazcom za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki. Jest odnotowany w znanej Encyklopedii Commerce, prestiżowej publikacji Commerce International Who’s Who oraz Who’s Who in Technology Today.
Opracował Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 19 kwiecień 2011 )
17. Zdzisław Julian STAROSTECKI – (1919 – 2010) inżynier, generał, konstruktor broni rakietowej (Patriot).
Dr Alina Surmacka Szczęśniak
Naukowiec w branży technologii żywności.
Ciesząca się światową renomą w swym zawodzie, twierdzi, że jej wzorem do naśladowania na wyższych studiach była Maria Skłodowska-Curie. Inspirację do rozwoju zainteresowań znalazła również w rodzinie. Wuj, Wacław Szukiewicz, był słynnym w przedwojennej Polsce inżynierem chemikiem, wynalazcą polskiego systemu produkowania kauczuku, a ojciec był inżynierem geodetą, prezesem związku polskich geodetów, 1 vice-prezesem Międzynarodowej Federacji Geodetów.
Urodzona w Polsce w 1925 r. podczas powstania warszawskiego w 1944 r. została wraz z matką wywieziona do Niemiec na przymusowe roboty. Wyzwolona przez wojska amerykańskie przyjechała do USA w 1946 r. dzięki staraniom swego wuja wcześniej sprowadzonego do Stanów przez rząd amerykański jako eksperta potrzebnego do narodowej gospodarki podczas wojny.
W 1948 r. ukończyła z wyróżnieniem studia chemii w prestiżowej żeńskiej uczelni Bryn Mawr College w Pennsylwanii. Zdecydowała wtedy, że nie chce pracować jako chemiczka przez resztę życia. Zainteresowały ją nauka o odżywianiu i technologia żywności (bromatologia), gdzie mogła zużytkować posiadaną już znajomość chemii. W 1952 r. otrzymała tytuł doktora, nauk z Massachusetts Institute of Technology (MIT), jednej z najbardziej poważanych politechnik w USA. Wytrwałość w kontynuowaniu wyższych studiów zawdzięcza matce która, nalegała, że w obecnych czasach kobieta musi mieć konkretny zawód dający możność zarobkowania i niezależność. Matka wiedziała z własnego doświadczenia jakie to jest ważne. Dobrze zarabiającego męża straciła w 1942 r. od kuli okupanta w masowej egzekucji pod Warszawą.
Po skończeniu studiów Dr. Szcześniak zaczęła pracować w Centralnym Laboratorium Badawczym General Foods (obecnie Kraft Foods, największa firma żywnościowa w USA) w Tarrytown nad rzeką Hudson koło Nowego Jorku. Przepracowała tam 34 lata przechodząc na wcześniejszą emeryturę w 1986 r. w randze „principal scientist”. Zajmowała się badaniami zasadniczymi i wdrożonymi, jak też zastosowaniem do przemysłu spożywczego technologii opracowanych w innych branżach przemysłowych lub na uniwersytetach.
Głównym tematem zainteresowań naukowych dr. Szcześniak była tekstura (tzn. własności fizyczne żywności takie jak chrupkość, żujność, soczystość, miękkość, itp.), które, wraz ze smakiem, zapachem i kolorem, decydują o akceptacji pokarmu.
Pionierskie prace na tym polu dały jej przydomek “matka tekstury”, nadany żartobliwie przez branżowych kolegów oraz medal Apperta, najwyższe odznaczenie jakie Instytut Technologów Spożywczych przyznaje swym członkom, w dziedzinie żywności – porównywalny do nagrody Nobla. Nazwany on jest od Francuza, Mikołaja Apperta, który za czasów Napoleona odkrył proces puszkowania, jako metodę pozwalającą na długie przechowywanie jedzenia. Dr. Szcześniak była pierwszą i jak dotąd jedyną kobietą (wśród ponad 60 mężczyzn), która została uhonorowana tą prestiżową nagrodą.
Przez wiele lat utożsamiano teksturę z jedną tylko charakterystyką uzależnioną od produktu. Udowodnienie przez dr. Szcześniak, że tak jak smak tekstura jest wielo-wymiarowa dało podłoże do opracowania przez nią instrumentalnych i sensorycznych metod profilowania tekstury, które są dzisiaj w szerokim globalnym zastosowaniu przez naukowców i techników w przemyśle i na uniwersytetach. W uznaniu jej wielu osiągnięć na polu naukowym otrzymała honorowy doktorat z Akademii Rolniczej w Poznaniu, medal Marii Skłodowskiej-Curie, jej młodzieńczej idolki, od Instytutu Piłsudskiego w Nowym Jorku i tytuł „Fellow” prestiżowej Międzynarodowej Akademii Technologii i Nauk Żywności. Posiada 12 patentów i 74 naukowych publikacji.
Była współtwórcą czasopisma “Journal of Texture Studies” oraz kilku biuletynów. Publikowała książki i wiele artykułów naukowych m.in. dla potrzeb militarnych. W General Foods Corporation zorganizowała techniczną szkołę doskonalenia zawodowego, pełniąc obowiązki dziekana szkoły przez 3 lata. Zdobyte doświadczenie instruktora przeniosła na teren Polski organizując pionierski kurs „Food Producer Development”.
W 1949 r. wyszła za mąż za Władysława Szcześniaka, więźnia Oświęcimia, prawnika i dziennikarza, który zmarł w 1984 r. Ma syna, Andrzeja, adwokata oraz dwoje wnucząt, Michała i Lisę.
Polonia Technica nadała dr Alinie Szcześniak w 2001 r. tytuł Członka Honorowego, za wybitne osiągnięcia naukowe oraz wkład pracy na rzecz polonijnej społeczności inżynierów i techników.
Źródła: American. Men and Women of Science, 1992-3; A Tribute to Alina Surmacka Szcześniak, American Polish Engineering Association, Warren MI, 1999; Archiwa Polonia Technica, Nowy Jork 2006.
Opracował: Janusz Zastocki
Ostatnia aktualizacja ( czwartek, 20 styczeń 2011 )
Prof. Andrzej Stanisław Targowski
Andrzej Stanisław Targowski; ur. 9. IX. 1937 r. w Warszawie; informatyk, politolog i cywilizacjonista, profesor. Jest absolwentem Gimnazjum in. T. Reytana w Warszawie i Politechniki Warszawskiej w 1962 r. Prace doktorska na temat „Warunków optymalizacji systemu przetwarzania danych w układzie przedsiębiorstwo-centrum” obronił na Politechnice Warszawskiej w 1969 r. Zaprojektował pierwsze w Polsce systemy informatyczne zarządzania w przemyśle (RAWAR-1961, Zakłady Radiowe „Kasprzaka” w Warszawie-1962, FSC w Starachowicach i FSO w Warszawie – 1966 r.). Był współzałożycielem w 1965 r. sieci ośrodków obliczeniowych ZETO i kierował m.in. projektami w l. 1972-74 i INFOSTRADA w l. 1972-74.informatycznymi MAGISTER/PESEL w l. 1972-73, WEKTOR
Sprowadził pierwsze komputery IBM do Polski – w 1966 r. Opracował I Program Rozwoju Informatyki na lata 1971-75 i go realizował jako z-ca dyr. gen Krajowego Biura Informatyki w l. 1971-74. Opublikował książkę: Informatyka klucz do dobrobytu (Warszawa 1971), byl w 1965 r. współzałożycielem pisma „Maszyny Matematyczne (Informatyka)”. Wylansował w Polsce nowe terminy: „informatyka,” i „infostrada.” Jego projekty „społeczeństwa poinformowanego” spowodowały pozbawienie pracy w okresie 1974-79 oraz zakaz publikacji. W latach 1974-75 był visiting professor w Hamilton College w USA.
W styczniu 1980 wyjechał z Polski zaangażowany przez firme Polservice do pracy w Meksyku, skąd przedostał się do USA, uzyskując tu azyl polityczny. Podjął działalność publicystyczna w „Nowym Dzienniku” (Nowy Jork), „Dzienniku Związkowym” (Chicago), „Gwieździe Polarnej” (Stevens Point w Wisconsin), „Nowym Kurierze” (Toronto), „Tygodnik Polski (Detroit) i w Polsce po 1997 r. : w „Rzeczypospolitej”, „Polsce Zbrojnej” i „Życiu Warszawy”. W okresie stanu wojennego w Polsce występował w Radiu Wolna Europa i Glosie Ameryki. W organizacji polonijnej Północno-Amerykańskie Centrum d/s Polskich „Studium” w Ann-Arbor (Michigan) był przewodniczącym w latach 1990-97 Komitetu Planowania i Biblioteki „Studium.” Okazały się pod jego redakcja lub autorstwa następujące politologiczno-historyczne książki: Chwilowy koniec historii (1991), Dogonić czas (1993), Obrona Polski (1993), Wizja Polski (1995, 1997, 2000) i Los Polski i świata (2000). Po angielsku wydal: Red Fascism (1982), oraz książki informatyczne; The Architecture of Enterprise-wide Systems (1990), Global Information Infrastructure (1996), Enterprise Information Infrastructure (1999), po polsku Informatyka bez złudzeń, Wspomnienia (2000), Electronic Enterprise (2003), Information Technology and Societal Development (2009), Cognitive Informatics and Wisdom Development (2011) oraz wiele innych, w sumie 25.
Od 1980 r. jest profesorem zwyczajnym informatyki na Western Michigan University. Jest autorem ok. 160 publikacji naukowych, w tym 60 po angielsku i ok. 250 felietonów po polsku. Pełnił funkcje prezesa Advisory Council of Information Resource Management Association od 1995 r., która skupia informatyków z 40 państw. Byl prezesem organizacji Colleagues International od 2001-2003 r, niedochodowej, finansowanej przez Departament Stanu Stanów Zjednoczonych, która organizuje staże dla młodych profesjonalistów z zagranicy.
Jest członkiem Polskiego Instytutu Naukowego w Ameryce oraz Polskiego Towarzystwa Naukowego w Londynie. W 2003 założył Rade Polskich Inżynierów w Ameryce Północnej. W latach 2001-2007 r, był prezesem Światowej Rady d/s Badan nad Polonia. W latach 2007-2013 jest prezydentem International Society for The Comparative Study of Civilizations. W latach 1971-72 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego (był mistrzem Warszawy juniorów i mistrzem Polski w debla zawodników-seniorów). W 2003 był mistrzem w debla Michigan i Midwest oraz 5-tym w Mistrzostwach USA, seniorów.
W 2001r. Polonia Technica nadała Profesorowi Andrzejowi Targowskiemu tytuł Honorowego Członka stowarzyszenia za wybitne osiągnięcia naukowe oraz prace na rzecz społeczności polonijnej.
Odznaczony: Złotym Medalem za Obronność Kraju w 1998 r. (*1) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej w 2000 r. (*2). Jest odnotowany w „Who’s Who In Finance and Industry in America” (Marquis 1991-1992), „Who’s Who in American Education” (The National Reference Institute, 1992-1993), „Who’s Who in The World,” (Marquis 1991-1992).
Ostatnia aktualizacja ( czwartek, 20 styczeń 2011 )
W latach 2003-2009 Polonia Technica nadała kolejne tytuły członków honorowych.
20. Andrzej NOWAK – otrzymał tytuł w 2004 r., profesor, specjalista z wytrzymałości mostowych.
Prof. dr hab. inż. Zbigniew S. Piasek
Doktor honoris causa, profesor zwyczajny Politechniki Krakowskiej Zbigniew S. Piasek jest autorytetem naukowym w dziedzinie matematycznego opisu zadanych fragmentów Ziemi i nieinwazyjnej identyfikacji infrastruktury podziemnej.
Profesor od 35. lat jest na stale zatrudniony w PK. Pełnił funkcje dyrektora ds. naukowo badawczych w Instytucie Geotechniki. Obecnie kieruje interdyscyplinarnym Zakładem Geoinzynierii, Geologii i Ochrony Powierzchni Ziemi.
Autor i współautor ok. 150 prac naukowych, 10 wydawnictw książkowych, monograficznych oraz skryptów, kilkudziesięciu raportów badawczych (zakres terytorialny badan; Bliski Wschód, strefy przybrzeżne rzeki Tygrys, Oceanu Indyjskiego i Zatoki Perskiej). Profesor jest twórca patentów. Prace naukowe publikował i prezentował m.in. w USA, Federacji Rosyjskiej, Austrii, Finlandii, Malcie, Niemczech, Grecji, Ukrainie, Afryce oraz w wydawnictwach PAN i PAU.
Prace doktorska obronił z wyróżnieniem w 1979r. na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Krakowskiej. Za rozprawę otrzymał indywidualna nagrodę Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Opracowane w niej własne metody obliczeń wdrożył do produkcji w Polsce na zaporze w Solinie w ramach Projektu Rządowego PR7. Rozprawę habilitacyjna realizował w Instytucie Pomiarów Lotniczo – Satelitarnych w Federacji Rosyjskiej. W 1993r. obronił z wyróżnieniem rozprawę przed Senatem Państwowego Uniwersytetu Geodezji i Kartografii otrzymując tytuł doktora nauk w dziedzinie kartografii.
Postanowieniem z dnia 18 listopada 2002r. Prezydent III RP nadal prof. Piaskowi tytuł profesora nauk technicznych.
Profesor równolegle był zatrudniony jako: ekspert na Bliskim Wschodzie (1982 – 1986); doradca ds. inwestycji rządowych, Public Works Department Investments, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Dubaj – Abu Dhabi (1994 – 1996). Konsultant naukowy na Rosję, Ukrainę i Norwegię w Zakładzie Badan Nieniszczących w Krakowie, kooperacja z koncernem norweskim Ramboll, od 2002 do chwili obecnej. W latach 2006 – 2009 pełnił funkcje prorektora w Wyższej Szkole Przedsiębiorczości w Nowym Sączu.
Od 1999r. associate member w Internationale des Geometres (FIG) au Canada, WG 6.1, a od 2002r. ekspert w International Association for Bridge Maintenance and Safety in USA. Profesor został po raz drugi wybrany w 2007r. na pierwszego wiceprezesa Komisji Geodezji i Inżynierii Środowiska przy Oddziale Polskiej Akademii Nauk w Krakowie.
Wykonał ponad 250 recenzji wydawniczych, m.in.: ok. 20 doktorskich, habilitacyjnych oraz wniosków o tytuł profesora, w tym na zlecenie Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Opracował ponad 50 recenzji projektów badawczych i rozwojowych do KBN, Ministerstwa Nauki i Informatyzacji oraz Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Wypromował trzech doktorów nauk technicznych, a dwie dalsze rozprawy na ukończeniu.
Za osiągnięcia naukowe Profesor otrzymał Zloty Krzyż Zasługi i in. odznaczenia krajowe.
Działalność polonijna Profesor rozpoczął w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, pełniąc funkcje przewodniczącego Rady Naukowej Techniki World Research Council on Poles Abroad, USA – Poland. W 1999r. jako pierwszy naukowiec z Polski posiadł status członka honorowego i korespondenta zagranicznego na Polskę od Association of Polish-American Engineers w New York, a w 2001r. otrzymał zloty medal w USA od tej światowej organizacji.
Zdobywając uznanie międzynarodowe wśród Polonii świata, Profesor został powołany na korespondenta zagranicznego przez światowe organizacje polonijne i izby gospodarcze m. in. w Miami na Florydzie (Association of Bi-National Chambers of Commerce of Florida, Polish American Chamber of Commerce of Florida and Americas, USA – Europe), New York, Toronto i Kanadzie oraz na konsultanta zagranicznego w Bostonie (American Uniwersity in Poland, Incorporation).
Za promocje polskiej nauki świecie, Profesor otrzymał złote oraz srebrne medale, odznaczenia i wyróżnienia od światowych organizacji oraz stowarzyszeń naukowych i polonijnych m. in. w New York, Chicago, Filadelfii, Martin Coronado (Argentynie), Londynie, Paryżu i w Wiedniu. Biogram Profesora jest cytowany w 11 wydawnictwach encyklopedycznych w USA i Unii Europejskiej, m.in. w Złotej Księdze Nauk Technicznych.
Profesor Piasek obecnie pełni funkcje sekretarza generalnego w Światowym Stowarzyszeniu Dziedzictwa Kulturowego Polonii – USA, Afryka, UE. Jest autorem “Encyclopedia of World Research and Engineering Heritage of Polish Engineers in the USA, Canada, Europe, Argentina and Singapore”.
Profesor podjął sie napisania kolejnego dzieła encyklopedycznego pt. “Wielka encyklopedia Polonii świata”. Pełna informacja nt. encyklopedii zawarta jest w internecie:
http://www.geotechnika.pk.edu.pl/encyklopedia/
lub pod hasłami – Wielka encyklopedia Polonii świata, Encyklopedia XXI wieku Polonii Świata.
Ostatnia aktualizacja ( czwartek, 27 styczeń 2011 )
22. Janusz ZASTOCKI – otrzymał tytuł w 2007 r., mgr inżynier mechanik, działacz polonijny.
23. Nicole PIASECKI – otrzymał tytuł w 2008 r., inż. menadżer, v-prezes firmy Boening.
Dr inż. Janusz Romański
Janusz Romański urodził się w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. Studia magisterskie ukończył na Politechnice Gdańskiej w 1968, a w roku 1978 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na Wydziale Mechaniczno -Technologicznym tej uczelni.
Tu pracował naukowo w zakresie zastosowań mechaniki pękania do oceny odporności spawanych blach okrętowych poddanym zmiennym stanom obciążeń. W roku 1968 otrzymuje stanowisko asystenta a w roku 1978 roku stanowisko dydaktyczne adiunkta na Politechnice Gdańskiej. Wypromował dla potrzeb przemysłu ponad
80 inżynierów w specjalności technologia i materiałoznawstwo spawalnicze. Prezentował wyniki swoich prac naukowo-badawczych na konferencjach
i seminariach naukowych w Polsce, Europie i USA.
Za wybitne osiągnięcia w nauce i nauczaniu był wielokrotnie wyróżniany nagrodami Rektora Politechniki Gdańskiej.
Do USA przyjechał w roku 1981 na staz naukowy. W latach 1989/90 , 2001 – obecnie jako profesor nadzwyczajny (Adj. Assoc. Professor) wykłada na Wydziale Mechanicznym w Widener University, Chester, PA. W roku 1991 otrzymuje atrakcyjną ofertę pracy w znanej firmie badawczo-wdrożeniowej Piasecki Aircraft Corporation, której założycielem był Frank N. Piasecki, słynny projektant helikopterów, filantrop z polskim rodowodem.
Dr. Romański zajmuje tu stanowisko głównego specjalisty w zakresie zastosowań metod komputerowych do projektowania systemów kontrolnych i napędowych helikopterów.
Jako główny inżynier należy do zespołu projektowego militarnego helikoptera Speed Hawk X49-A, którego pierwszy, oficjalnie zarejestrowany lot odbył się w listopadzie 2009. Jest współautorem ponad 40 prac naukowo – badawczych w zakresie modernizacji militarnych helikopterów zleconych przez Departament Obrony USA.
W swoim dorobku naukowym dr. Romański może odnotować ponad 150 opracowań, raportów i ekspertyz technicznych; jest autorem około 50 artykułów. Działa w organizacjach profesjonalnych jak: Society of Manufacturing Engineers, gdzie pełnił wiele funkcji włącznie do Przewodniczego Sekcji w Filadefii, Sekretarz i Dyrektor oddziału prestiżowego American Helicopter Society, należy do American Society for Engineering Education, American Society for Testing and Materials. Od lat aktywnie uczestniczy w działalności Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich w USA „Polonia Technika” jako Wice Prezes Zarządu. Dr J. Romański był incjatorem wystawienia w Filadefii tablic historycznych inż. Rudolfowi Modrzejewskiemu, wybitnemu budowniczmu mostów w USA oraz Frankowi N. Piaseckiemu, wybitnemu konstruktorowi pojazdów lotu pionowego, w tym helikopterów, dr Walerowi Golaskiemu bioizynierowi.
Brał udział w historycznym spotkaniu inżynierów „Polacy Razem” w Londynie w POSKu w roku 2000.
Jest Wice Prezesem Rady Polskich Inżynierów w A.P.
We wrześniu roku 2010 uczestniczył w organizacji I Zjazdu Polskich Inżynierów Polsce. Jest Prezydentem jednej z najstarszych organizacji polonijnych -Polskiego Uniwersytetu Ludowego założonego w 1918 roku w Filadelfii. Delegat do Kongresu Polonii Amerykańskiej w Filadelfii. Członek PIASA, Fundacji Kościszkowskiej. Członek SWAPu.
Wiele pracy poświęca zawodowej integracji polonijnych inżynierów w USA , Europie i Polsce. W roku 2005 za zasługi dla Polonii USA otrzymuje Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. W roku 2010 otrzymuje Medal ”Zasłużony dla Politechniki Gdańskiej”, wręczony przez Rektora tej uczelni. Jest wyróżniony Srebrnym Krzyżem Zasługi, szeregiem odznak honorowych m.in Odznaką Zasłużony dla Miasta Gdańska, Złotą Odznaką ZSP, Złota Odznaką AZS, Medalem 1000-lecia Miasta Gdańska, Medalem Heweliusza, Medalem Kucharzewskiego, Medalem 100-lecia NOTu, Złotą Odznaką „Polonia Technica”, Złotą i Diamentową Honorową Odznaka NOT-u, Medalem 90 lat Stowarzysznia Inżynierów Polskich we Francji, Polonijnym Medalem im. Ignacego Paderewskiego, Medalem Pro Patria, oraz wieloma dyplomami uznania profesjonalnych amerykańskich i zagranicznych organizacji inżynierskich. Honorowy czlonek PT i STP.
Jest żonaty, jeden syn, żona Małgorzata lekarz, specjalista dermatolog, członek Polonia Technica, delegat do Kongresu Polonii Amerykańskiej, skarbnik Polskiego Uniwersytetu Ludowego.
(Opracowanano na podstawie wydawnictw encyklopedycznych i Monografii PT.)
Aktualizacja: lipiec 2015 r.
Ostatnia aktualizacja ( wtorek, 15 wrzesień 2015 )
25. Henry PETROSKI – otrzymał tytuł w 2008 r., prof. dr inż. autor wielu książek z techniki.
27. Janusz LIBERKOWSKI – otrzymał tytuł w 2009 r., inż. wynalazca, „American Inventor 2006”.
28. Kazimierz RASIEJ – otrzymał tytuł w 2009 r. inż. menadżer, działacz polonijny.
Dr. Stephanie Kwolek, naukowiec, inżynier chemik.
Urodziła się 31 lipca 1923 roku w miejscowości Kensington, Pennsylvania.
Zmarła 18 czerwca 2014 r. w Wilmington, Del.
Ukończyła studia w szkole dla dziewcząt, w słynnej Carnegie Mellon w Pittsburgu w Pennsylvanii.
Była wybitnym inżynierem chemikiem, twórcą Kevlaru, nylonu i ich pochodnych.
Dr. Stephanie Kwolek, była autorem 24 patentów w zakresie technologii polymerów.
Kevlar, którego produkcja rozpoczęła się w roku 1975 okazał się dużym sukcesem technicznym i finansowym. Wymienione materiały znalazły bardzo szerokie zastosowanie w przemysle.
Kevlar jako materiał podstawowy jest stosowany w ponad 200 produktach. Z uwagi na swoje niespotykane własności do których należą: bardzo wysoka wytrzymałość na rozciąganie (5-cio krotnie wyższa w porownaniu do stali), odporność na wysokie temperatury, mały ciężar właściwy w porównaniu do innych materiałów strukturalnych, odporność na korozję, praktycznie niepalny, jest wszechstronnie stosowany w produkcji: kamizelek kuloodpornych, kombinezonów specjalnego zastosowania jak: policyjne, astronautyczne, lotnicze, pożarnicze, chemiczne, w produkcji wysokiej klasy opon samochodowych i lotniczych, w produkcji karoserii samochodów, elementów kadłubów samolotów, kijów golfowych, trampolin, desek na kółkach, sprzętu wodnego. Kamizelki ochronne wykonane z włókna Kevlaru uratowały życie wielu tysiącom policjantów. Tylko w USA w ostatnich 11 latach odnotowano, że około 6000 policjantów zawdzięcza swoje życie temu wynalazkowi. Militarne jednostki specjalne także używają kamizelek i specjalnych ochron wykonanych z Kevalru.
Dr. Stephanie Kwolek swoje wybitne osiągnięcia naukowe i wdrożeniowe zawdzięcza niebywałym cechom jej charakteru jak: wnikliwość, chęć podejmowania tematów trudnych, niepopularnych i bezgranicznemu oddaniu pracy, i rzetelność w prowadzeniu badań.
W uznaniu wybitnych sukcesów osiągniętych dla nauki i przemysłu została wyróżniona 300 nagrodami w tym Prezydenckim Medalem Technologii nadanym przez Prezydenta Billa Clintona w 1996 roku wraz z wysoką nagrodą pieniężną. Jej portret jest wyeksponowany w Galerii Zasłużonych Kobiet USA na pozycji 185. Prestiżowa Galeria Zasłużonych Kobiet USA utworzona została w roku 1920, po ratyfikacji 19 paragrafu konstytucji, przyznającego kobietom prawo do głosowania.
Dr. Kwolek była wyróżniona w National Inventors Hall of Fame (1995), National Medal of Technology (1996) Perkin Medal (1997), Lemelson-MIT Prize (1999), National Academy of Engineering, 1999, Engineering and Science Hall of Fame, Dayton, Ohio, The American Innovator Award from the Patent & Trademark Office , Chemical Pioneer Award from the American Institute of Chemists,
Doctor Honoris Causa – Worchester Polytechnic Institute i Clarkson University.
W uznaniu wybitnych osiągnięć naukowych Dr. Stephanie Kwolek otrzymała Honorowe Członkostwo Stowarzyszenia “Polonia Technica” w 2010 r.
Była postacią bardzo popularną. Napisano o Dr. Stephanie Kwolek kilka książek dla młodzieży szkolnej, dla ktorej jej praca i postaważyciowa stanowią inspirację w zdobywaniu kariery zawodowej.Była wieloletnim konsultantem w firmie DuPont w Wilmington w stanie Delaware.
opracował Dr. Janusz Romański zródła: osobiste wywiady z dr. Stephanie Kwolek w roku 2010 i 2011. Internet.
(rev. 06-23-2014)
Ostatnia aktualizacja ( poniedziałek, 14 lipiec 2014 )
Członkowie Honorowi Polonii Technica – 14 maja 2011 r. z okazji Jubileuszu 70-lecia PT.
30. Ewa Mankiewicz CUDNY, Mgr inż. Prezes NOT, redaktor naczelny „Przeglądu Technicznego”, działaczka społeczna.
31. Jan CZEKAJEWSKI, Dr inż., biznesmen, wynalazca, działacz gospodarczy.
32. Lech DZIENIS, Prof., Prorektor Politechniki Bialostockiej, specjalista Inżynierii Środowiska, działacz społeczny.
33. Richard W. HERMANOWSKI, Inżynier mechanik, działacz Polonia Technica.
34. Henryk KRAWCZYK Prof., Rektor Politechniki Gdańskiej, informatyk, działacz społeczny.
35. Tadeusz KULIK, Prof. Prorektor Politechniki Warszawskiej, materiałoznawca, działacz społeczny
36. Włodzimierz KURNIK, Prof. Rektor Politechniki Warszawskiej, specjalista w dziedzinie mechaniki, działacz społeczny .
37. Jerzy LIS, Prof., Prorektor AGH, materiałoznawca, działacz gospodarczy i społeczny.
38. Stanisław ŁUNIEWSKI, mgr inż., Dyrektor firmy ASTWA, działacz gospodarczy i społeczny.”
39. Wojciech MISIOŁEK, Profesor Lehigh University, materiałoznawca, działacz polonijny.
40. Piotr MONCARZ, Prof. Stanford University, inżynier, menader, działacz gospodarczy i polonijny.
41. Jan PŁACHTA, Dr. inż.specjalista d/s bezpieczenstwa konstukcji mostowych, działacz polonijny.
42. Janusz PTAK, mgr inżynier informatyk, działacz polonijny stowarzyszenia inżynierów we Francji.
43. Jan RACZKOWSKI, Inżynier mechanik, działacz polonijny.
Członkowie Honorowi Polonii Technica – 2012-2020
44. O. Eustachy Rakoczy – 2013, Paulin, Profesor, Historyk
45. Jan Andrzejewski – 2013, Inżynier mechanik, działacz polonijny, Wilno, Litwa.
46. Jerzy Piotrowski – 2018, Inżynier, działacz polonijny.
47. Jan Rudomina – 2019, mgr Inżynier systemów sterowania i nawigacji, informatyk, ekonomista, biznes i handel międzynarodowy, działacz polonijny.
Dr hab. inż. Włodzimierz Adamski jest znanym specjalistą i autorytetem w dziedzinie technik projektowania i wytwarzania wspomaganych komputerem działającym w międzynarodowym przemyśle lotniczym od ponad 40 lat. Jest absolwentem Politechniki Śląskiej w Gliwicach, gdzie uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym. Pracę doktorską i kolokwium habilitacyjne (2014) obronił na Politechnice Rzeszowskiej. Karierę zawodową rozpoczął w 1973 roku w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym branży lotniczej jako konstruktor oprzyrządowania i specjalizowanych stanowisk i od tamtej pory związał się zawodowo z przemysłem lotniczym i motoryzacyjnym. Od roku 1977 do chwili obecnej zajmował wiele kluczowych stanowisk kierowniczych w przemyśle lotniczym. Jest autorem wielu unikalnych urządzeń technicznych pracujących w kraju i za granicą. Niektóre ciekawsze i nowatorskie rozwiązania zostały opatentowane. Jako jeden ze światowych pionierów rozpoczął w 1976 roku wdrażanie w polskim przemyśle lotniczym mało wówczas znaną technikę projektowania i wytwarzania wspomaganego komputerem CAD/CAM. Od tego momentu polskie wyroby lotnicze powstawały z użyciem techniki komputerowej. Samoloty były rysowane w skali 1:1 na jednym z największych ploterów na świecie będącym w posiadaniu Ośrodka Badawczo-Rozwojowego.
Przez wiele lat pracował w PZL Mielec A Sikorsky and Lockheed Martin Company zajmując główne stanowiska kierownicze jak np. Główny Informatyk, Dyrektor ds. Rozwoju czy Dyrektor Techniczny. W tym czasie zrealizował ponad 150 dużych projektów jak: zaprojektowanie numerycznego kształtu zespołów samolotów (Aerobus IŁ-86 i IŁ-96, samoloty Dromader, Iskierka, Iryda, An-28, ATR-42, ATR-72, Boeing 757, M-28 Skytruck), opracowanie i wdrożenie komputerowej linii technologicznej do produkcji części samolotu Boeing 787 Dreamliner, opracowanie i wdrożenie Systemu Automatycznego Programowania obrabiarek sterowanych numerycznie SPO i NARVIK, opracowanie autorskiego systemu CAD i CAM (DAMS), opracowanie numerycznego modelu samochodu sportowego COBRA w systemie CADDS5 i wykonanie tzw. MASTER MODELU na OSN dla potrzeb rynku amerykańskiego. Ponadto opracował i wdrożył metodę wykonania form i sprawdzianów do szyb samochodowych w technice komputerowej CAD/CAM dla europejskiego wykonawcy. Prowadził również prace związane z projektowaniem komputerowym nadwozia samochodu Polonez w wersji Sedan oraz samochodu roadster LEOPARD.
Dr hab. inż. Włodzimierz Adamski uzyskał specjalizację zawodową inżynierów I i II stopnia (Projektowanie i wytwarzanie samolotów wspomagane komputerem, Mechanika: Techniki wytwarzania). Jest autorem dwóch rozwiązań technicznych, które zostały opatentowane. Jego osiągnięcia obejmują również wiele specjalistycznych kursów zawodowych i uzyskanie ponad 30 certyfikatów. Jest także Dyplomowanym Rzeczoznawcą SIMP i Ekspertem Naczelnej Organizacji Technicznej NOT. Posiada wieloletnie doświadczenie związane z realizacją projektów unijnych w dziedzinach technicznych na terenie kraju. Od kilkunastu lat jako ekspert czynnie współpracuje z instytucjami państwowymi (Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości, Ministerstwo Inwestycji i Rozwoju, Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii oraz inne).
Działalność dr. hab. inż. Włodzimierza Adamskiego jest bardzo wysoko oceniana przez specjalistów zagranicznych z wielu wiodących i renomowanych firm przemysłu lotniczego, jak BAE SYSTEMS, GROB, Sikorsky AC czy Boeing Company, szczególnie uzyskanie dużej dokładności odwzorowania polskiego modelu numerycznego drzwi samolotu Boeing 757 znacznie przewyższającego dokładność uzyskaną przez inżynierów amerykańskich. Jest doświadczonym liderem branży wyróżnionym szeregiem nagród oraz odznaczeń przyznanych za wybitną działalność naukową i techniczną, innowacyjne rozwiązania i rozwój przemysłu: nagrody zespołowe i wyróżnienia Naczelnej Organizacji Technicznej NOT za projektowanie numerycznej geometrii samolotu (1980, 1985, 1986, 1987, 1988, 2003, 2006, 2009), Pierwsza nagroda i wyróżnienie na Międzynarodowych Targach SUSI CAD/CAM (1995, 1996), Złoty Laur Teleinfo za najlepszy w Polsce System Informatyczny klasy MRP II “Byte-Fly” (2005), I miejsce w Polsce za najlepsze osiągnięcie techniczne roku 2007 za opracowanie i wdrożenie „Komputerowej linii technologicznej części samolotu DREAMLINER Boeing 787 z wykorzystaniem High Speed Machining”, I miejsce w ogólnopolskim konkursie SIMP za najlepsze osiągnięcie techniczne roku (2009), Lider Innowacyjności (2008), wiele odznaczeń państwowych oraz indywidualnych (1985, 1989, 1996, 1998, 2001, 2008, 2011, 2014), w tym nadawane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej kolejno Brązowy (1985), Srebrny (2008) i Złoty Krzyż Zasługi (2014).
Niezależnie od działalności inżynierskiej dr hab. inż. Włodzimierz Adamski jest także czynnym członkiem krajowych i zagranicznych stowarzyszeń naukowo – technicznych. Pełni między innymi rolę Prezesa i V-ce Prezesa Oddziałów SIMP Rzeszów, jest Prezesem Zarządu Stowarzyszenia Upowszechniania Technik Komputerowych PROCAX, członkiem Polskiego Towarzystwa Metod Komputerowych Mechaniki, członkiem stowarzyszenia International Association for Computational Mechanics IACM oraz wielu innych. Jako przedstawiciel Naczelnej Organizacji Technicznej jest także członkiem Stowarzyszenie Grupy Przedsiębiorców Przemysłu Lotniczego DOLINA LOTNICZA.
W uznaniu osiągnięć w modelowaniu komputerowym, promocji dorobku przemysłu lotniczego oraz zaangażowania na rzecz współpracy z inżynierską Polonią w USA i Stowarzyszeniem Inżynierów i Techników Polskich w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej Polonia Technica został wyróżniony dyplomem uznania w 2013 roku i Medalem Tadeusza Kościuszki w 2016 roku. W czerwcu 2019 roku otrzymał Statuetkę Polonia Technica i Filadelfijski Dzwon Wolności w uznaniu jego wybitnych zasług wniesionych w promocję polskiej techniki i nauki zagranicą oraz za owocną współpracę z polskimi inżynierami w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Został także wyróżniony przez Stowarzyszenie Weteranów Armii Polskiej w Ameryce medalem Ignacego Jana Paderewskiego w 2018 roku.
Niezwykłość dr. hab. inż. Włodzimierza Adamskiego polega na tym, że jako pracownik przemysłu od ponad 40 lat prowadzi także regularną działalność naukową. Prowadzi wykłady na Wydziale Inżynierii Materiałowej Politechniki Warszawskiej, Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej, Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie, Uniwersytecie Technologiczno – Humanistycznym im. Kazimierza Pułaskiego w Radomiu i Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Posiada na swoim koncie ponad 90 prac naukowych opublikowanych w kraju i za granicą i ponad 150 dużych projektów wdrożonych w przemyśle. Jest postacią bardzo dobrze znaną w swojej branży w środowisku zawodowym oraz naukowym.
Członkowie Honorowi Polonii Technica – 2021-2022
M.S. in Civil Engineering and Construction Project Management, Polytechnic Institute of New York
B.S. in Civil Engineering, City College of New York
Professional Engineer, State of New York, New Jersey, and Connecticut. Member of ASHE.
Jako Prezes i Współzałożyciel Linmar, Adam Nowicki jest odpowiedzialny za wszystkie aspekty funkcjonowania firmy. Jest zaangażowany w innowacyjne i asertywne podejście w projektach „pod klucz” i „design-build” w ramach opieki zdrowotnej, projektów komercyjnych i instytucjonalnych. Wybitny w zaangażowaniu obywatelskim i społecznym, jest oddany profesjonalizmowi w dziedzinie inżynierii i zarządzania budową.
Przed założeniem firmy Linmar w 1988 r. pan Nowicki zajmował różne stanowiska w firmach Structuretone Contract, ABB International oraz Consentini Associates.
Pełnił funkcję Prezesa Stowarzyszenia Polonia Technica.
Mgr inż. Teresa Hałas ze Stowarzyszeniem Polonia Technica związana jest od roku 2003. Na przestrzeni lat pełniła w tej organizacji funkcję Sekretarza, Wiceprezesa, Członka Zarządu i aktualnie Członka Komisji Rewizyjnej.
Aktywnie angażowała się i wspierała działalność Stowarzyszenia. Zasiadała w Zarządzie Stowarzyszenia, gdzie pełniła funkcję Sekretarza. Obecnie zasiada w Komisji Rewizyjnej.
Wykształcenie: mgr inż., Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Wydział Geodezji.
Mgr inż. Wiesław Kruszewski w Warszawie był programistą komputerów (Główny Urząd Statystyczny; Politechnika Warszawska).
Nauczał też programowania komputerów.
Autor „Wprowadzenia do programowania w języku COBOL” wydanego przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Informatyki (Warszawa 1977)
Podczas pobytu w Niemczech, w latach 1985-1986, współpracując z „Biurem Koordynacyjnym Solidarności”, zaangażował się w przerzuty do Polski książek, kaset audio i video, farb drukarskich, i innych materiałów potrzebnych podziemnej „Solidarności”. Koordynatorem tych aktywności był Mirosław Chojecki.
W USA od końca roku 1986.
Pracował 27 lat w firmach brokerskich oraz informacji finansowej, w rejonie Wall Street:
o Clifford Drake (subsidiary of Security Pacific);
o J.J. Kenny (największy w USA dystrybutor obligacji miejskich);
o McGraw-Hill
o Standard & Poors’
Początkowo brał udział w budowie i eksploatacji systemu informacyjnego dla brokerów rynku obligacji miejskich (municipal bonds), który obecnie jest dostępny w sieci Bloomberg.
Zbudował i zainstalował kilkaset specjalistycznych komputerów.
Przyuczał osoby niewykwalifikowane do zawodu technika komputerowego.
Był również administratorem korporacyjnych systemów telefonicznych (Lucent G3R) które łączyły biura globalnej sieci firmy Standard & Poors’.
Autor ponad dwustu artykułów w prasie polonijnej (Kurier Plus, Nowy Dziennik) które przybliżały czytelnikom zagadnienia obsługi komputerów PC.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi R.P. (14 listopada 1999 w Konsulacie RP w NYC).
W końcu lat osiemdziesiatych zainicjował spotkania towarzyskie profesjonalistów, którzy później identyfikowali siebie jako Grupa Komputerowa; około trzydziestu osób było na tej orbicie.
Istnienie tej Grupy zostało zauważone przez Henryka Lipkę, czlonka zarządu Polonii Technica.
Grupa została zaproszona na spotkanie informacyjne, zorganizowane przez Henryka Lipkę i Wacława Sieradzkiego.
W zamiarze było to zaproszenie czlonków Grupy Komputerowej do przyłączenia się do Polonii Technica.
Z tego zaproszenia do Polonii Technica skorzystało około dziesięciu osób.
Pozostali członkowie Grupy nie byli przeciwni zaproszeniu – ale nie interesowała ich przynależność organizacyjna.
To działo się w roku 1991.
Jesienią tego roku Wiesław Kruszewski został dokooptowany do Zarządu P.T., jako Sekretarz. […]
Jest czlonkiem Stowarzyszenia Geodetow Amerykanskich. Szczyci się ponad 20-letnim czlonkostwem w Polonii Technica, zasiadał w Zarządzie, przez wiele lat pełnił funkcję Skarbnika.
Mgr inż. Tadeusz Gryszko – Od roku 2009 posiada zawodowy tytul Profesional Engnieer uzyskując prawo do samodzielnego projektowania i nadzoru prac z zakresu budownictwa przemyslowego i mieszkaniowego na terenie stanu Nowy Jork. Jest specjalistą i inspektorem w zakresie fundamentow konstrukcji budowlanych i zelbetonowych. Jest pierwszym inżynierem który opracował i wdrozyl nowa metode technologii budowy fundamentow wysokich budynkow tzw Trench Shoring Method. Posiada ponad 20-letni okres członkostwa w Polonia Technica. W przeszłości był czonkiem zarządu. Kol. Gryszko jest autorem szeregu artykułow opublikowanych w profesjonalnej amerykańskiej prasie technicznej. Wyglaszal dwukrotnie referaty na forum Walnego Zebrania PT.
Jest aktywnym członkiem American Society of Civil Engineers
Od lat wspomaga finansowo projekty Stowarzyszenia Polonia Technica.
Jest wyrózniony medalem 60-lecia i 70-lecia PT, medalem Tadeusza Kosciuszki.
Andrzej Lamot – Członek Stowarzyszenia PT od roku 1998 do obecnego czasu, aktywny członek Zarzadu od 2000 roku, v-ce Prezes w latach 2008 – 2012.
Ma swój wieloletni udział w organizacji, przygotowania paneli, transportu dla PT do udziału Stowarzyszenia w nowojorskich Paradach Pulaskiego w latach 2002 -2014.
Brał aktywny udział w organizacji spotkań informacyjnych pod nazwa STUDIA 4 U (dwudniowe sesje) dla mlodzieży Polonii Amerykańskiej w Konsulacie RP w Nowym Jorku w latach 1999 – 2012.
Brał wielokrotnie udział w prelekcjach na temat aktywizacji zawodowej i metod zdobywania pracy przez Polonię nowojorską w ramach Festiwalu Polonijnego w roku 2003.
Jest wyróżniony medalem 60-lecia i 70-lecia PT, medalem Tadeusza Kosciuszki.
Został wyróżniony Srebrną Honorowa Odznaką Stowarzyszenia Naczelnej Organizacji Technicznej. Ostatnio został wyrożniony przez Konsula Adriana Kubickiego Złotym Krzyzem Zaslugi RP nadanym przez Pana Prezydenta RP Andrzeja Dudę.
Mgr Małgorzata Romańska MD jest członkiem Polonia Technica od 1998 roku, gdzie dziala aktywnie do dnia dzisiejszego.
Małgorzata Romanska w swoim dorobku moze odnotowac kilka publikacji promujacych historie osiagniec inzynierskich i zawodowy dorobek polskich inzynierow w Ameryce Polnocnej. Publikowala w prasie poloninej artykuly z zycia profesjonalnej Polonii USA w gazetach Nowy Dziennik i Bialy Orzel.
Zasiadala w komitetach organizacyjnych stawiajacych tablice historyczne w stanie Pennsylvania jak:
– tablica Rudolfa Modrzejewskiego w Filadelfii – 2007
– tablica historyczna Franka N. Piaseckiego – Filadelfia 2010
– tablica historyczna pierwszych osadnikow polskich – Jamestown, Virginia 2011
– tablica historyczna dr Waltera Golaskiego – Filadelfia 2014
Uczestniczyla kazdorazowo w sponsorowaniu wydawnictwa do kazdej uroczystej ceremonii odsloniecia tablicy. Pracowala w komitecie wydawniczym Biuletynu Polonia Technica jako kontrybutor biezacych informacji z zycia profesjonalnej Polonii. Dr Romanska uczestniczyla w kompletowaniu danych o inzynierach do sztandarowej Encyklopedii Polonii Amerykanskiej wspolpracujac z naczelnym redaktorem Encyklopedii Prof. James Pula, wieloletnim prezesem Polish American Historical Association.
Na szczegolne podkreslenie zasluguje duza dokladnosc dr Romanskiej przy pisaniu i edycji wymienionych materialow. Dzieki temu edytowane materialy maja profesjonalny format i poprawna pisownie polska.
Od lat Dr Romanska aktywnie wspiera dzialanosc inzynierska, Uczestniczyla w Polsce w I, II, III, IV Swiatowym Zjezdzie Inzynierow i biorac udzial w pracach komisji wnioskowej. Reprezentowala Stowarzyszenie Polonia Technica w slynnym III Seminarium „Polacy Razem” w Londynie w roku 2000. . Reprezentowala Stowarzyszenie PT w Paryzu , w uroczystych obchodach Jubileuszu 60 i 90 lat Stowarzyszenia Polskich Inzynierow we Francji.
Jest wyrozniona : medalemi 60 i 70 lat Polonia Technica, polonijnym medalem Ignacego Paderewskiego, medalem Tadeusza Kosciuszki, oraz Medalem im. Piotra Drzewieckiego NOT,. Za aktywna dzialalnosc dla profesjonalnej Polonii, ostatnio zostala wyrozniona przez Konsula Adriana Kubickiego Zlotym Krzyzem zasugi RP nadanym przez Pana Prezydenta Andrzeja Dude,
Jest czlonkiem Honorowym Polskiego Uniwersytetu Ludowego w Filadelfii., gdzie byla przez ponad 15 lat sekretarzem. Dzieki niej na forum uniwersytetu wystepowali z wykladami Wieslaw Kruszewski i Janusz Zastocki.
Jest odnotowana w trzech polonijnych encyklopediach. Ostatnio w Encyklopedii Dziedzictwa Polonii Swiata wyd. 2020 Polska. Od lat wspolpacuje z Akademia Polonijna w Czestochowie.Ma swoj duzy wklad pracy wniesiony w promocje Stowarzyszenia Polonia Technica w Wielkiej Brytanii, Francji, Polsce i na Litwie.
Na przestrzeni lat brala czynny udzial w wielu spotkaniach, balach i szkoleniach organizowanych przez Stowarzyszenie. Nalezy dodac, ze wnosila swoj znaczny wklad finansowy wspierajac program Polonia Technica.
Dr inż. Andrzej Fórmaniak – licencjonowany inzynier, specjalista w dziedzinie kontroli i bezpieczenstwa i niezawodnosci systemow kontrolnych w transporcie kolejowym. Pracowal w wielu instytutach naukowych i uniwersytetach w Anglii, USA, Taszkiencie, i Polsce. Byl prezydentem Europejskiej Federacji Polskich Stowarzyszen Naukowo-Technicznych, prezesem Stowarzyszenia Technikow Polskich w Wielkiej Brytanii, czlonek zarzadu Polskiego Uniwersytetu Naukowego na Obczyźnie w Londynie., czlonek zarzadu Polskiego Osrodka Spoleczno-Kulturalnego w Londynie.
Mgr inż. Leszek Kucięba, członek Polonia Technica.
Ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie, uzyskując dyplom
magistra inżyniera hutnika. Pracował na stanowisku konstruktora-mechanika
w Krakowskich Zakładach Telekomunikacyjnych. Po przyjeździe do USA
rozpoczął pracę w firmie budowlano-montażowej “Wilsen & Wilsen Inc.”
Podczas całego okresu aktywności zawodowej jako członek oraz zarządzajcy
zespołem wykonawczym brał udział w realizacji projektów między innymi
dla biur architektonicznych: ” 1100 Architect”, “Woods Bagot”, “Jeffrey Cole Architects”, “John B. Murray Architect”, “Ferguson & Shamamian Architect”, “Nasser Nakib Archtect”, “Stonehill & Taylor Architects and Planners”.
Członek Stowarzyszenia Polonia Technica od 1993 roku, w styczniu 1997
roku wybrany do Zarządu PT na funkcją Sekretarza, którą pełnił w
kadencjach 1997/1998, 1998/2000, 2000/2002.
Powrót do aktywnego uczestnictwa w działalności Stowarzyszenia nastąpił
w 2018 roku, a w 2019 roku ponownie wybrany do pełnienia funkcji
Sekretarza Zarządu Polonii Technica.
Kliknij na nagłówek, aby zapoznać się z życiorysem zawodowym danej osoby.
Ostatnia aktualizacja ( 5 kwietnia 2022 )